Wat is het echte verschil tussen Van Aert en Van der Poel? Belgische expert trekt scherpe scheidslijn: “Kinderen krijgen zien we als een last voor een prof – Mathieu leeft zorgeloos in Spanje”.

Jarenlang zijn Wout van Aert en Mathieu van der Poel twee bepalende krachten geweest in het moderne wielrennen — rivalen op het allerhoogste niveau, allebei in staat om koersen open te breken. Van Aert blijft een van de meest complete renners van het peloton, maar de grootste eendagszeges vallen de laatste tijd vaker richting Van der Poel.

En volgens de Belgische kenner Jose De Cauwer is daar een specifieke — en gevoelige — verklaring voor.

In de podcast De Grote Plaat stelde De Cauwer dat de huidige wielercultuur op het allerhoogste niveau weinig ruimte laat voor een gezinsleven.

Volgens hem heeft de snelle professionalisering een klimaat gecreëerd waarin kinderen hebben bijna als een nadeel voor een renner wordt gezien. Zoals hij het verwoordde: “We zijn op een punt beland waarop we kinderen krijgen een last noemen voor een prof. Men zegt dat je beter geen kinderen hebt. En ja, kinderen kunnen je ziek maken… En dan gaat het ook over Van der Poel en Van Aert. Dat is deel van het verhaal, want Mathieu leeft voortdurend zorgeloos in Spanje.”

Met andere woorden, De Cauwer ziet een duidelijk contrast in hoe beide sterren hun leven kunnen inrichten, en hij denkt dat dat verschil sportieve gevolgen kan hebben.

Zijn waarschuwing reikte verder dan Van Aert en Van der Poel. De Cauwer vreest dat dezelfde mentaliteit jonge renners opbrandt voordat ze hun top bereiken.

“We moeten echt opletten met de jeugd. Bij de Belgen hebben we getalenteerde junioren en beloften gehad die met de sport stopten. Diëtisten en coaches hebben te veel invloed. De focus ligt te zelden op koersen zelf. Organisaties moeten beseffen dat wielrennen ook iets is dat renners emotioneel beleven.” Voor hem gaat het probleem niet alleen om trainingsdata en wedstrijdprogramma’s, maar om een verlies aan plezier en persoonlijkheid onderweg.

Om te illustreren dat balans nog steeds telt, verwees hij naar Thymen Arensman, die zijn aanpak in 2025 radicaal wijzigde en vervolgens twee etappes in de Tour de France won. “Het hoofd moet rust vinden om uiteindelijk resultaten te halen,” zei hij. “En dat is volgens mij het verhaal van Arensman.”

De Cauwer koppelde deze cultuur ook aan grote namen die eerder dan verwacht afhaken. Ide Schelling was een voorbeeld dat hij noemde, waarna hij overschakelde naar een voormalig winnaar van een Grote Ronde. “Ik heb ook naar jullie podcast met Ide Schelling geluisterd. Ik vind het jammer om te horen. Wielrennen blijft zijn passie, maar niet meer als prof. Of neem Tom Dumoulin: die heeft zes, zeven miljoen euro laten liggen. Door drie of vier jaar te vroeg te stoppen. Dat bedrag zal hij nooit meer verdienen.”

De Cauwer sloot af met een bredere waarschuwing aan de UCI. Hij stelde dat de oplopende moeilijkheidsgraad renners tot het uiterste drijft.

“Blijf leven. De UCI heeft ook een verantwoordelijkheid rond rennersgezondheid en werkethiek. De Tour de France had 5.400 hoogtemeters. Dat is gewoon te veel. Koersen zijn veel te zwaar geworden. De UCI zou voor Grote Rondes een kader moeten geven zodat een breder type renner aan de start kan komen.”

Van de rivaliteit tussen Van der Poel en Van Aert tot de keuzes waar jonge profs voor staan: De Cauw­ers boodschap blijft dezelfde. De sport vraagt steeds meer — en ergens gaat iets, of iemand, breken.