Voor haar epische terugkeer op de weg voerde Pauline Ferrand-Prevot een jarenlange strijd tegen een niet-gediagnosticeerde blessure: “Niemand kon de oorzaak vinden…”

De kleinste blessures kunnen fataal zijn in het profwielrennen, een sport waarin koersen met secondenverschil worden beslist. Een niet-gediagnosticeerde blessure kan dus in het ergste geval einde carrière betekenen, en dat gold voor Pauline Ferrand-Prévot. Hoewel zij behoort tot de besten van het moderne wielrennen, kende de routinier meerdere seizoenen waarin ze werd afgeremd door iets wat ze niet begreep.

In 2017 en 2018 kampte ze met endofibrose, een vernauwing van de bekkenslagader (arteria iliaca) – een blessure die bij profwielrenners steeds vaker voorkomt. Ze onderging er twee operaties voor, aan het begin en eind van 2019, en dat bleek een sleutelmoment in haar loopbaan, ook al gebeurde het naast de fiets. “Telkens als ik boven 70 procent van mijn maximale inspanning moest gaan, kreeg ik een gevoel van een ‘dood been’, alsof er iets op mijn dij en voet drukte,” vertelde ze aan L'Équipe. “In die vier jaar bezocht ik talloze artsen en onderging ik veel behandelingen, maar niets werkte echt.”

In de periode 2014/2015 was ze kortstondig tegelijk wereldkampioen op de weg, in het veld en op de mountainbike. In 2016 nam ze gas terug op de weg, maar ook haar prestaties begonnen te lijden. Pas na haar eerste operatie in 2019 hervond ze haar topniveau, met winst op het WK mountainbike – een titel die ze het jaar erop met succes verdedigde.

Coach Barry Austin wist destijds niet wat het probleem was, maar vermoedde een fysieke oorzaak. Niet iedereen in haar omgeving dacht daar echter zo over. “Niemand kon de oorzaak vinden, dus concludeerde men dat het wel psychologisch moest zijn,” legt hij uit. “Ik zei tegen haar: ‘Ik geloof je’. Uiteindelijk vonden we de oorzaak door artsen te raadplegen die geen wielerspecialisten waren. Ik ging naar dokters uit andere sporten, omdat zij met een bredere blik kijken.”

Dat bleek de sleutel, en het redde haar carrière. Ze won vier keer het WK MTB, pakte olympisch goud in de wegwedstrijd in Parijs, werd Gravel-wereldkampioen en maakte in 2025 een glorieuze rentree op de weg, met winst in Paris-Roubaix Femmes en de Tour de France Femmes, tot grote vreugde van Frankrijk.

“In het wielrennen neem je, wanneer meerdere mensen hetzelfde zeggen, al snel aan dat dát de verklaring is. Maar toen we deze arts, een voormalig rugbyer, ontmoetten, deed hij alsof hij niets van wielrennen wist. Hij focuste op de blessure, luisterde naar de atlete en maakte een plan. We hebben ontzettend veel geluk gehad,” besluit Austin.