Seizoenterugblik 2025 | Cofidis: degradatie uit de WorldTour het gevolg van een moeilijk seizoen

In onze reeks terugblikken op 2025 lijkt het alsof veel beoordelingen negatief uitvallen. Helaas verandert dat vandaag niet. Het seizoen 2025 was onstuimig voor Cofidis. Als Franse UCI WorldTour-ploeg met decennialange geschiedenis begon de ploeg het jaar met de ambitie haar status in de top te bestendigen, maar belandde uiteindelijk in een late degradatiestrijd. In januari en februari waren er lichtpuntjes: enkele zeges die het vertrouwen opkrikten en koppen die op beter hoopten. Maar naarmate het jaar vorderde, werd de kloof tussen ambitie en resultaat groter, en de eindbalans leverde Cofidis harde vragen én een ProTeam-licentie voor 2026 op.

Cofidis is een pijler van het Franse wielrennen; 2025 was de 29e jaargang en de zesde op rij op WorldTour-niveau. De ploeg combineert al jaren ervaring en ambitie: eigen talent ontwikkelen en toch boven haar gewicht boksen. De selectie telde dit jaar Bryan Coquard, Jesús Herrada en Alex Aranburu, met routiniers Ion Izagirre en Dylan Teuns als wegkapiteins. Manager Cédric Vasseur, die inmiddels is vertrokken, bouwde een ploeg rond sprinters en rittenkapers. Het plan was helder: Coquards eindsnelheid, Herrada’s punch in het heuvelland en Aranburu’s veelzijdigheid moesten de punten opleveren. Doel? Overleven.

Tegen het einde van het seizoen lag dat plan in duigen. Cofidis noteerde negen zeges, mager naar WorldTour-maatstaven en merendeels in kleinere koersen. Geen enkele kwam in de grootste wedstrijden. De ploeg sloot het jaar af als 20e, voorlaatste onder de WorldTour-teams, en enkele honderden punten verwijderd van veiligheid. Na een degelijk 2023 boog de trend omlaag, met degradatie voor de volgende licentiecyclus als gevolg. De cijfers spraken boekdelen: minder zeges, minder punten, minder redenen tot optimisme.

Ironisch genoeg begon het jaar alsof Cofidis iedereen ging verrassen. In januari sprintte Coquard naar de winst in rit 4 van de Tour Down Under, waarmee hij een lange WorldTour-droogte doorbrak en meteen de moraal tilde. Februari bracht meer: Valentin Ferron won de GP La Marseillaise, Milan Fretin pakte de Clásica de Almería en voegde daar in de Volta ao Algarve een ritzege aan toe. Halverwege februari stonden er vier zeges op het bord, een sterk rendement dat een wederopstanding suggereerde. In april volgde nog een opsteker: Fretin won de Ronde van Limburg en bevestigde de vroege vorm van de ploeg.

Maar toen de grote klassiekers begonnen, kon Cofidis het tempo niet bijbenen. In de Monumenten waren er geen toptienen, geen podiumplaatsen in WorldTour-eendagswedstrijden, en Coquards sprinttoets vertaalde zich niet in een serieus klassiekeresultaat. De ploeg miste een echte kopman voor dit blok en was ondanks degelijke aanwezigheid zelden zichtbaar in de finales.

Toch waren er flitsen van klasse. Aranburu’s zege in rit 3 van Itzulia Basque Country was een van de mooiste overwinningen van het jaar. Aanvankelijk gedeclasseerd wegens een vermeende parcoursovertreding, werd hij na review in ere hersteld omdat zijn lijn legaal was. Dat moment bewees dat Cofidis nog steeds boven haar gewicht kon boksen. Maar afgezien daarvan en de hete februari-reeks viel de voorjaarscampagne tegen. Tegen bredere selecties oogde Cofidis onderbemeten en overbelast, een ploeg met inzet maar zonder afmaker.

De grote rondes legden de volle omvang van Cofidis’ terugval bloot. In Giro, Tour en Vuelta won de ploeg geen rit en stond geen renner in de top 20 van het eindklassement. Het totale puntenaantal over alle drie de koersen bleef onder wat sommige rivalen in één Tour bij elkaar reden.

In de Giro d’Italia, zonder klassementskopman, koos de ploeg voor opportunistisch koersen. De oogst was mager. Sergio Samitier werd 52e in het eindklassement, het beste GC-resultaat, en de meeste ritpogingen strandden vroeg.

De Tour de France bood al helemaal geen soelaas. Na etappezeges in 2022 en 2023 begon Cofidis vol vertrouwen, maar vertrok zonder prijs. Emanuel Buchmann kreeg de GC-rol; zijn 30e plek vatte de campagne samen: constant, maar nooit dichtbij. Coquard streed mee in de sprints en werd één keer zevende in een vlakke rit, het beste Tour-resultaat van de ploeg. Teamleden noemden de Tour “dramatisch”, niet door vuurwerk, maar door het gebrek eraan. Zo’n 150 UCI-punten in totaal onderstreepten de droogte; de ploeg was grotendeels onzichtbaar.

De Vuelta a España completeerde de trilogie van teleurstellingen. Herrada, oud-ritwinnaar, hoopte het seizoen te redden, maar slepende blessures hielden hem onder zijn niveau. Coquard opende met een zevende plek in rit 1 en speelde daarna geen rol meer. Samitier werd 31e in het eindklassement en geen Cofidis-renner haalde een top-vijf in een rit. De hele Vuelta-opbrengst bedroeg slechts 112 UCI-punten, en voor het eerst in jaren vertrok de ploeg uit Spanje zonder zege of serieuze headline.

De problemen in de drie weken waren structureel. Het wegvallen van Guillaume Martin betekende het verlies van een betrouwbare GC-motor, en de vervangers vulden dat gat niet. Coquards snelheid bleek niet genoeg om de topsprinters te kloppen, en de vluchters misten de finaleklap. Blessures knabbelden verder aan de breedte. Uiteindelijk legden de grote rondes alles bloot wat in 2025 misging: geen duidelijke leiding, geen beslissende punch en geen geluk op de cruciale momenten. Onzichtbaar is opnieuw de beste samenvatting van deze treurige vertoning van Cofidis in de grote rondes.

Na zo’n harde dreun koos Cofidis richting 2026 voor een grote schoonmaak. Belangrijkste aanwinsten zijn Alex Kirsch van Lidl–Trek, wiens kwaliteiten als rouleur en lead-out zowel de sprint- als klassiekerkern moeten versterken. Van het opgeheven Arkéa komen de veelzijdige Belg Jenthe Biermans en de Franse klimmer Camille Charret, vergezeld door U23-belofte Louis Rouland. De blikvanger is de Italiaanse U23-kampioen Edoardo Zamperini, een 22-jarige puncheur die is vastgelegd als hoeksteen van wat de ploeg een “nieuw tijdperk” noemt.

De uitgaande transfers zijn minstens zo veelzeggend. Jesús Herrada, een steunpilaar en drievoudig ritwinnaar in de Vuelta, vertrekt na zeven seizoenen. Ook Anthony Perez, jarenlang vaste waarde in de vlucht, is weg. Stefano Oldani trekt na een stil jaar de deur achter zich dicht, terwijl Aimé De Gendt naar Q36.5 gaat en Jonathan Lastra tekent bij Euskaltel-Euskadi.

Ook de managementstructuur veranderde. Met de degradatie bevestigd, nam Cofidis afscheid van Cédric Vasseur, een signaal van een bredere reset. Als ProTeam krijgt Cofidis in 2026 nog steeds automatische wildcards voor de grote wedstrijden, wat zichtbaarheid op het hoogste niveau garandeert.

Er is geen vergoelijking mogelijk: 2025 was zwaar. De ploeg begon sterk, pakte vroege zeges, maar de tweede seizoenshelft werd gekenmerkt door gemiste kansen en oplopende druk. In de Grote Rondes bleven de zeges uit, zonder rol van betekenis in het klassement, en in de herfst bleek de puntenachterstand onomkeerbaar.

Een eerlijk cijfer voor het jaar is 4 op 10: krediet voor de vroege successen en losse hoogtepunten, maar aftrek voor anonimiteit in de Grote Rondes en een algemeen gebrek aan punch. De opdracht voor 2026 is helder. Versterk de structuur, bescherm kopmannen dieper in de koers en ontwikkel de nieuwe lichting in hoog tempo. Met automatische wildcards is de toegang tot de grote koersen verzekerd; het fundament voor een comeback ligt er. Of dat zich vertaalt in resultaten hangt af van hoe snel de nieuwkomers aarden en of routiniers als Coquard en Aranburu de volgende fase kunnen dragen.

Terugkijkend voelt het seizoen 2025 van Cofidis als een harde maar noodzakelijke wake-upcall. Ze startten snel, oogden scherp, en zagen het vervolgens instorten toen de echte tests kwamen. De vroege zeges en Moniquets trui in de Giro lieten zien dat er nog vechtlust is, maar de Grote Rondes toonden hoe ver we zijn achteropgeraakt. Het verlies van WorldTour-status doet ze echt pijn, daar is geen omheen. Maar als Cofidis leert van dit jaar, kunnen de problemen van 2025 de basis worden voor iets beters.

Ik ga niet hard oordelen over Cofidis, omdat het een Franse ploeg is die, zo vermoed ik, jaar na jaar met hetzelfde budget werkt in een peloton dat gemiddeld steeds duurder wordt. In zekere zin een ploeg die in de tijd is blijven steken en niet meer kan meestrijden op dit niveau; ze past simpelweg niet langer in de WorldTour en de degradatie is logisch. Zoals gezegd was 2023 best behoorlijk en Victor Lafay was een absolute blikvanger. In 2025 heb ik één herinnering aan Cofidis die groots reed en won: Aranburu’s zege in Itzulia. Verder niets, nada; de ploeg was veruit het minst aanwezig in de koers, niet alleen zonder resultaten maar ook zonder een grote naam die de aandacht trok.

Als je de context negeert, valt er veel te bekritiseren. De ploeg contracteerde 13 renners, bijna de helft van het hele team, en alleen Aranburu leverde. Emanuel Buchmann is niet meer dezelfde, Dylan Teuns was nergens, en de rest zijn renners die uit de voeten kunnen in een bescheidener programma, niet in hetzelfde als UAE en Visma. Het geld is in de verkeerde renners geïnvesteerd en het gebrek aan slagkracht op de markt is duidelijk.

Grote Rondes: niets om te benadrukken, geen van de klimmers presteerde; bij de sprinters begonnen zowel Milan Fretin als Bryan Coquard goed, maar na februari was er in totaal één zege; en er waren simpelweg geen memorabele momenten. Weinig zichtbaarheid, weinig resultaten; het gebrek aan UCI-punten was zo groot dat zelfs met het verdwijnen van Arkéa en Intermarché (wat twee extra WorldTour-plekken betekende) de ploeg het niet haalde. Uiteindelijk werden ze nog ingehaald door Uno-X Mobility, waar tot dit jaar nauwelijks focus op lag of kansen voor succes. De ploeg keert terug naar het ProTeam-niveau waar ze thuishoort (dat is geen kritiek) en wellicht wordt 2026 beter. Een wildcard voor de Tour de France is nagenoeg zeker, en de financiële vereisten zijn mogelijk kleiner door de lagere divisie, dus dat zal niet voor grote problemen zorgen.