“Men zegt dat we robotisch zijn – soms heb je geen plan nodig, maar moed”: Jonas Vingegaard pareert kritiek op Visma

Jonas Vingegaard heeft gereageerd op de aanhoudende kritiek op de koersstijl van Team Visma | Lease a Bike en benadrukt dat instinct en durf, niet rigide controle, zowel zijn aanpak als de ploegentactiek bepaalden in een seizoen van herstel en improvisatie.

In de podcast Inside the Beehive ging Vingegaard in op de perceptie dat Visma als een machine rijdt. Hij stelde dat zijn grootste zeges dit jaar kwamen toen hij de vrijheid kreeg om op zijn gevoel onderweg te reageren.

“Men zegt dat we robotisch zijn. Ik vind dat we hebben laten zien dat we ons instinct volgen. Als ik me op een dag geweldig voel, ga ik voor de rit. Soms heb je geen plan nodig, wel moed.”

Die woorden passen bij de bredere verschuiving waarmee Vingegaard zijn campagne in 2025 omschrijft: gevoel boven schema, na een lange en lastige terugkeer.

Vingegaard vertelde dat zijn tweede plek in de Tour de France de eerste keer sinds zijn zware val in 2024 was dat hij zich fysiek weer dicht bij zijn oude niveau voelde. “De Tour was misschien de eerste keer sinds mijn val in 2024 dat ik weer min of meer dezelfde vermogens haalde. Het duurde lang om daar te komen. Het was een zware val en wierp me verder terug dan ik dacht.”

Die context bepaalde Visma’s aanpak. In plaats van behoudend te rijden, koos de ploeg voor aanval en druk zetten. Vingegaard genoot daarvan, al erkende hij dat terugkijken makkelijk oordelen is.

“We wilden agressief koersen om druk te zetten. Achteraf hadden we misschien iets anders kunnen doen, maar achteraf is het altijd makkelijk praten. Ik vond het mooi, meer op gevoel, aanvallender. Je hoeft niet altijd zo te koersen, maar voor een keer was het fijn om te proberen.”

Ondanks zijn ruime voorsprong op de derde plek nam Vingegaard de uitslag zonder defensieve toon, en gebruikte hij de nederlaag eerder als brandstof dan als frustratie. “Ik geloofde nog steeds dat ik kon winnen nadat een paar slechte dagen veel verschil maakten, maar uiteindelijk won de beste. Dat moet ons motivatie geven voor volgend jaar.”

Die filosofie nam hij mee naar de Vuelta a Espana, waar Vingegaard een koers beschreef die minder om dominantie en meer om aanpassing draaide. Met talloze aankomsten bergop was het plan aanvankelijk terughoudend, maar sterke vroege benen veranderden het beeld.

“We wisten dat er zoveel aankomsten bergop waren dat je jezelf zou kunnen opblazen als je overal voor ging. We mikten op rittenjacht richting het einde, maar toen er vroeg kansen kwamen, greep ik ze. Op dagen dat je je goed voelt, moet je daarvan profiteren.”

Ziekte dwong later tot een tactische ommezwaai, vooral op de Angliru, waar ambitie plaats moest maken voor overleven. “In rit 13 naar de Angliru wilde ik winnen, maar halverwege moest ik omschakelen van aanvallen naar verdedigen.”

De eindzege volgde op de Bola del Mundo, al werd de officiële podiumceremonie afgelast. Wat ervoor in de plaats kwam, werd een van de meest persoonlijke momenten uit zijn carrière.

“Ik kwam teleurgesteld terug bij het hotel. Ik pakte wat chips en een biertje en ging achterin de bus zitten. Toen zei iemand dat we aan een huldiging op de parking werkten. Het werd een van de meest memorabele podiumceremonies die ik heb gehad. Intiemer. Ik moest alleen oppassen dat ik niet van de koelbox viel.”

Na een korte passage op de European Championships nam Vingegaard gas terug om goed te herstellen, bracht tijd door met zijn gezin en reisde daarna naar Japan. De training is hervat richting het decemberkamp van Visma, met de lessen van een turbulent seizoen scherp in het vizier.

“Het geeft motivatie voor volgend jaar.”

In plaats van het beeld van een rigide systeem te bevestigen, schetsen Vingegaards reflecties een renner en een ploeg die steeds vaker het instinct vertrouwen, onzekerheid accepteren en durven koersen wanneer het moment daarom vraagt.