Lotte Kopecky over de twee kanten van Parijs-Roubaix: "Ik hou niet van over de kasseien rijden, maar ik kijk toch altijd uit naar Parijs-Roubaix"

Lotte Kopecky kende niet de dominante seizoensstart waar ze op gehoopt had, maar met haar overwinning in de Ronde van Vlaanderen lijkt de wereldkampioene opnieuw op koers te liggen. Nu richt ze haar vizier op Parijs-Roubaix Femmes, waar ze als titelverdedigster een zeldzame dubbelslag wil maken in de twee grootste kasseiklassiekers van het voorjaar.

“Het is echt speciaal om naar elke kasseisector te rijden,” vertelt Kopecky aan TNT Sports in aanloop naar het Franse Monument. “Je voelt de adrenaline, want je weet: als je op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zit, kan je koers voorbij zijn. Je moet veel geluk hebben dat je fiets het houdt, de hele dag lang.”

Lees ook

Ontdek de startlijst van Parijs-Roubaix Femmes 2025 met Lotte Kopecky, Lorena Wiebes, Marianne Vos & Pauline Ferrand-Prévot

Maar geluk alleen volstaat niet, benadrukt ze. “Je moet kracht hebben op de kasseien. Je moet economisch rijden. Je hebt een goede sprint nodig op het einde, en je moet koersinzicht hebben. Het is niet alleen een kwestie van sterk zijn – het is zoveel meer dan dat.”

Eén strook blijft haar bijzonder bij: Le Carrefour de l’Arbre. “Het begin is best te doen, maar vlak voor die bocht naar links... dat stuk is echt verschrikkelijk. Ik hoop dan gewoon dat ik geen lekke band krijg of iets dergelijks. Alles trilt. Overal staan fans langs de kant, ze schreeuwen, het is een gekkenhuis. Maar tegelijk ben je aan het afzien op die kasseien. Ik weet niet goed hoe ik dat gevoel moet omschrijven, maar het is iets heel bijzonders.”

Voor Kopecky zit de magie van Parijs-Roubaix niet enkel in de stenen, maar in het totaalplaatje. “Als ik train, vind ik kasseien helemaal niet leuk. Maar zodra ik in Parijs-Roubaix rijd, geniet ik er écht van. Ik kijk er ook echt naar uit.”

In 2024 schreef ze de helleklassieker op haar naam na een zenuwslopende sprint op de wielerbaan in Roubaix. Die herinnering draagt ze nog altijd met zich mee. “Vorig jaar verliep alles perfect,” zegt ze. “Ik heb zelfs nog de inbussleutel bewaard waarmee mijn stuur werd afgesteld. Ik zei tegen de mecanicien: deze hou ik bij, als aandenken. Hij ligt nu naast de trofee – die beroemde steen. Het was voor mij een ontzettend speciaal moment. Ik had hier zo lang naartoe geleefd. Het betekende enorm veel. Ik was zó gelukkig dat het gelukt was.”

Lees ook

Van der Poel en Philipsen klaar voor nieuwe heerschappij in de Hel van het Noorden