"Jarenlang had Isaac osteoporose. Hij had tumoren" - vader Del Toro haalt uit naar Mexicaanse wielerbond en onthult zware weg van zijn zoon naar de top

Tot diep in de twintigste etappe leek Isaac del Toro op weg naar eeuwige roem: een 21-jarige debutant die zijn allereerste Grote Ronde zou winnen. Maar op de flanken van de Colle delle Finestre zakte de jonge Mexicaan in elkaar — sportief gezien én fysiek. Het einde van een droom? Misschien. Maar vooral: het hoogtepunt van een loodzware en kostbare reis die begon ver buiten het schijnsel van de Europese schijnwerpers.

Niemand kent de offers achter die reis beter dan vader José del Toro. "Mensen hebben geen idee," zegt hij in een interview met Katy Lopez. "Jarenlang had Isaac osteoporose. Hij had tumoren. Er zat zelfs een gat in zijn kaak – allemaal omdat hij zichzelf zó ver pushte." De weg naar de top vroeg meer dan enkel trainingsarbeid. "Hij had medicijnen en supplementen nodig, allemaal peperduur," vertelt José. "Het lichaam van een topsporter draait niet op bonen alleen."

In Mexico wordt Del Toro inmiddels bejubeld als een nationale trots. Maar zijn vader blijft kritisch, vooral op de Mexicaanse sportstructuren die volgens hem meer in de weg stonden dan hielpen. "We hebben tienduizenden pesos moeten uitgeven aan dokters, behandelingen, labwerk... Isaac droomde ervan zijn land te vertegenwoordigen, en ik ben trots, echt waar. Maar het doet pijn om te zien hoe weinig steun we kregen."

Hij vervolgt, zichtbaar geëmotioneerd: "Ze praten altijd over miljoenen aan investeringen in sport, maar ik ken geen enkele wielrenner die zijn reis, zijn inschrijving of zelfs zijn eten vergoed krijgt. Alles kwam uit eigen zak. Het voelde alsof ik moest bedelen, alsof ik een goed doel was."

Om duidelijk te maken hoe schrijnend de steun aan zijn zoon ooit is geweest, grijpt José del Toro terug naar een pijnlijke herinnering: het wereldkampioenschap veldrijden in 2022, gehouden in het Amerikaanse Arkansas. Een kampioenschap dat voor velen een hoogtepunt zou zijn, werd voor de Mexicaanse selectie een regelrechte nachtmerrie.

"Tijdens een workshop keken de aanwezige monteurs met open mond toe," vertelt Del Toro senior. "Ze konden niet geloven dat mijn zoon en Carlos García met die fietsen überhaupt mochten starten. Sommigen boden zelfs hun eigen materiaal aan. Maar Isaac weigerde. Hij wilde niet racen op een fiets die hij niet kende. Hij is koppig – en trots."

Wat volgde was een moment dat José nooit zal vergeten. "Het was ergens rond zeven, acht uur ’s avonds toen mijn telefoon ging. Isaac belde: 'Pap, we hebben honger. Kun je iets brengen? We hebben niet gegeten en we hebben dorst.' Ik was verbijsterd. Hoe is het mogelijk? De avond voor een wereldkampioenschap!"

De omstandigheden waarin de jonge Mexicaanse renners moesten presteren, waren volgens José ver beneden elk fatsoenlijk minimum. "Ze zeggen dat het tenue door de bond geleverd wordt – maar dat is onzin. Ik heb het zelf betaald. En toen het niet op tijd kwam, moest Isaac starten in een geleend pak. Dat was trouwens bedoeld voor een vrouw."

Ook het administratieve systeem van de Mexicaanse wielerfederatie krijgt scherpe kritiek. "Mexico is het enige land waar je elk jaar een nieuw licentienummer moet kopen. Overal ter wereld behoud je hetzelfde nummer, zodat de UCI je loopbaan kan volgen. Daarom weet niemand buiten Mexico wie onze renners zijn."

Del Toro senior weet dat zijn woorden waarschijnlijk niets zullen veranderen. "Ik ben niemand. Er zal geen actie volgen, er zal niets verbeteren. Maar als ik nu hoor hoe men spreekt over Isaac als held, dan voel ik frustratie. Duizend herinneringen komen terug. En het doet vooral pijn als ik denk aan al die jonge renners – zijn ploeggenoten – die allang zijn gestopt. Want eerlijk? In deze omstandigheden is doorgaan vrijwel onmogelijk."