"Ik wist niet eens of ik als eerste over de streep was gekomen!" - Benjamin Thomas reageert op valpartij tijdens sprint voor bolletjestrui

De openingsetappe van de Tour de France bracht niet alleen spektakel in de strijd om het geel, maar leverde ook de eerste drager van de bolletjestrui op: Benjamin Thomas. De veelzijdige Fransman van Cofidis zat mee in een opmerkelijk grote vroege vlucht en slaagde er, ondanks een chaotische finale, in zijn missie te volbrengen.

“Ik ben echt blij, want dit was exact wat we in de teammeeting hadden afgesproken,” aldus Thomas na afloop. “Ik had de vrijheid om mee te springen. Na het eerste bergpunt wist ik dat ik er nog eentje nodig had om de trui veilig te stellen. Alles draaide uiteindelijk om Mont Cassel – een klim die ik goed ken van de 4 Jours de Dunkerque.”

De strijd om de bergpunten mondde uit in een pittige sprint, maar liep niet vlekkeloos af. “Ik ging te vroeg aan,” geeft Thomas ruiterlijk toe. “Matteo (Vercher, red.) kwam terug, dus we moesten sprinten. Op de kasseien sprint je altijd zittend, maar toen ik m’n fiets naar voren gooide, verloor ik mijn evenwicht. Mijn voorwiel kwam los en we gingen onderuit. Ik wist niet eens of ik als eerste over de streep was gekomen!” lacht hij met gevoel voor zelfspot.

De valpartij liep relatief goed af: beide renners konden hun weg vervolgen en Thomas stond ondanks schaafwonden op het podium. “Het was volledig mijn fout, dus ik ben meteen naar hem toe gegaan om mijn excuses aan te bieden. Gelukkig maakt hij het goed. Ik heb wat pijn, zal twee à drie dagen last hebben, maar niets ernstigs.”

Voor Cofidis – een ploeg die in deze Tour geen uitgesproken kopman heeft voor het algemeen klassement of de massasprints – betekent elk succesmomentje veel. De bolletjestrui is dan ook een welkome opsteker.

“Het is mijn allereerste bergtrui ooit – in eender welke koers – dus dat maakt het extra bijzonder,” straalt Thomas. “En dan nog wel in de Tour, dat is gewoon legendarisch. Morgen bekijken we of het de moeite is om opnieuw in de aanval te gaan, maar ik zou hem graag nog even vasthouden.”