Hoe de moeder van Tom Pidcock en de Visma-staf de Vuelta-viering van Jonas Vingegaard op touw zetten – “Ik wilde alleen maar applaudisseren en mijn zoon een knuffel geven”

De Vuelta a España 2025 eindigde niet in Madrid, maar in de buitenwijken. Het peloton bereikte na 21 dagen achtbaan-koers geen hoofdstad. Protesten tegen Israel - Premier Tech en de organisatie tekenden de ronde, en de slotrit werd geschrapt nadat demonstranten het parcours vernielden, waardoor ook de podiumceremonie onmogelijk werd. Dat effende het pad voor wellicht de vreemdste ceremonie uit de Grote Ronde-geschiedenis, gehouden in het hotel van Team Visma | Lease a Bike… op initiatief van Tom Pidcocks moeder.

Toen het peloton tot stilstand kwam, was onduidelijk wat er zou volgen. Rit 21 kwam nooit echt van start, en het slot was even anticlimactisch als je kon vrezen. Terwijl tv-uitzendingen wereldwijd afhaakten, eindigde de laatste Grand Tour van het seizoen niet in de straten van de Spaanse hoofdstad, maar in ploegauto’s richting hotels. Een triest moment voor velen, die drie weken koersten en een verdiende viering misliepen. Tussen de teleurgestelde stemmen klonken ook oproepen om in actie te komen.

“Ik zei tegen Ivan (Glasenberg, eigenaar Q36.5 Pro Cycling Team, red.): ‘dit is niet eerlijk, deze jonge mannen hebben alles gegeven en worden beroofd van hun glorie’. Ik zei dat we een podium moesten organiseren,” vertelde Tom Pidcocks moeder Sonja aan CyclingWeekly, dat reconstrueerde hoe dat memorabele moment ontstond. De Brit vocht zich naar zijn eerste Grote Ronde-podium; zonder die prestatie was dit alles wellicht nooit gebeurd. Dat eerste idee zette een kettingreactie in gang die uitmondde in de geïmproviseerde ceremonie.

Glasenberg zocht contact met Team Visma | Lease a Bike-CEO Richard Plugge, en binnen minuten liep het lijntje via meerdere ploegen. Lidl-Trek, Q36.5 Pro Cycling Team, UAE Team Emirates - XRG en Israel - Premier Tech waren in zekere mate betrokken, omdat hun renners officieel een plek op het podium hadden verdiend.

Visma nam het voortouw en Jasper Saeijs, business officer bij de Nederlandse ploeg, regelde de logistiek. “Ik zei: als we dit doen, moeten we het goed doen. We zouden nooit de kwaliteit van de echte viering halen, maar iedereen die de Vuelta speciaal had gemaakt verdiende een vorm van eerbetoon. Jonas [Vingegaard] stond al in zijn gewone kleren, en ik zei hem dat hij zijn koerskleding weer moest aantrekken en zich klaar moest maken voor een ceremonie.”

Er was geen tv in de buurt en slechts enkele media waren aanwezig om de unieke gebeurtenissen te zien, die bovendien discreet werden gehouden, omdat Matthew Riccitello van Israel - Premier Tech erbij zou zijn en de demonstranten actief probeerden acties van het team te verstoren.

Uiteindelijk verscheen bij het samenzijn in het Visma-hotel een vertegenwoordiger van de organisatie met de trofeeën, en werd ter plekke een geïmproviseerd podiumdecor neergezet, inmiddels in het donker.

In Visma’s Vuelta-documentaire is veel beeldmateriaal van dat moment te zien, en hoe het toch iets bijzonders werd. Onmiskenbaar bleef het einde van de Vuelta velen echter dwarszitten, onder wie Jonas Vingegaard, die op het moment zelf vreesde zonder viering te blijven.

Hij zei daarover in een recent interview: “Uiteindelijk kun je zeggen dat het ook een historische viering was. Maar het was duidelijk ook een schande voor het wielrennen wat er gebeurde. Ik herinner me ook de vraagtekens bij iedereen toen we terugkwamen bij het hotel, omdat niet helder was wat er ging gebeuren. Ik zat achterin de bus en bleef daar een tijd.”

Uiteindelijk gold Sonja Pidcock als de drijvende kracht achter de ceremonie. Ze speelde een sleutelrol in de organisatie en leverde het oorspronkelijke idee. Volgens haar merkte ook Jonas Vingegaard dat op een gegeven moment: “Ik had Jonas nooit eerder ontmoet, maar toen hij in zijn tenue uit de Visma-bus stapte, keek hij over de parkeerplaats naar me en glimlachte,” herinnert ze zich. “Ik wees hem aan voor Giles en realiseerde me dat Jonas waarschijnlijk de enige ‘mama-denkende’ persoon daar was. Richard zal hem hebben verteld dat het Toms moeders idee was en hij bedankte mij. Het was echt lief, echt hartverwarmend.”

Beide ouders van de Britse renner waren in Madrid, en kregen uiteindelijk een veel persoonlijkere ceremonie en felicitatiemoment met hun zoon op het ‘podium’ dan in Madrid zelf mogelijk was geweest: “Het enige wat ik wilde, was applaudisseren en mijn zoon een knuffel geven, maar uiteindelijk creëerde iedereen samen een prachtig moment. In Madrid was het immens geweest, maar dan hadden ze gevierd voor duizenden onbekenden en waren wij er nauwelijks aan te pas gekomen. Nu vierden de renners met de mensen die het belangrijkst voor hen zijn, en aan de blije gezichten zag je hoe verheugd ze waren.”