"Het is een waanzinnige prestatie om dat in je eentje te doen." - Jasper Philipsen reflecteert verlies in Gent-Wevelgem 2025

Mads Pedersen soleerde zondagmiddag in België meer dan 55 kilometer naar een verbluffende overwinning in Gent-Wevelgem. Maar had het achtervolgende peloton meer kunnen doen om de Deen op te jagen? Volgens Jasper Philipsen is het gebrek aan samenwerking van Soudal - Quick-Step grotendeels de schuld van de verstoorde en ongeorganiseerde achtervolging van Pedersen.

"Op de laatste beklimming van de Kemmelberg probeerde ik een kleine splitsing te creëren. Met een kleine groep was het misschien makkelijker geweest om het gat naar Pedersen te dichten", herinnert de kopman van Alpecin-Deceuninck zich in een interview na de wedstrijd, met citaten verzameld door Sporza. "Misschien was het jammer dat Soudal-Quick Step niet nog een renner toevoegde aan de achtervolging, want uiteindelijk deden ze toch nog een lead-out voor Tim Merlier met slechts drie renners."

Voor het grootste deel waren het Philipsen's Alpecin-Deceuninck ploeggenoten die de achtervolging leidden. Omdat ze renners opbrandden en niemand anders aanbood om te helpen, werd Philipsen al snel geïsoleerd achtergelaten in het peloton. "Op dat moment had ik niemand meer over omdat iedereen opgebruikt was. Ik nam liever de gok om te winnen dan dat ik genoegen nam met de tweede plaats", zei Philipsen. "Ik had graag gesprint voor het podium, maar ik werd ingesloten aan de linkerkant. Toen liet ik het gaan. De overwinning was niet meer mogelijk en daar kwamen we voor."

Lees ook

Mads Pedersen pakt derde overwinning in Gent-Wevelgem 2025 met uitzonderlijke solo

Op een gegeven moment leek het erop dat Philipsen van meer kon dromen, want hij volgde Pedersens eerste zet. Helaas sloeg het noodlot op het meest ongelegen moment toe met een lekke band. "Als je ziet hoe ver hij ging... echt indrukwekkend," zegt Philipsen over het incident. "Het was een erg lange race met veel tegenwind, dus het is een waanzinnige prestatie om dat in je eentje te doen."

"Op de eerste passage van de Kemmelberg voelde ik me goed: ik kon bijblijven zonder over mijn limiet te gaan. Tegen het einde waren mijn beste benen weg, maar ik denk dat dat voor iedereen gold", concludeert Philipsen. "Het zou hoe dan ook een uitputtingsslag zijn geweest, maar je weet nooit hoe de race zich zou hebben ontwikkeld. De Kemmelberg eiste echt zijn tol van de benen. Ik had graag met ze meegereden, en misschien hadden we dan een heel andere race gehad. Maar zo is het niet gelopen."