“Een schande voor het wielrennen, wat er gebeurde” – Jonas Vingegaard betreurt dat protesten leidden tot de afgelasting van de Vuelta a España-viering in Madrid

De Vuelta a España 2025 was een van de meest bewogen edities van de afgelopen jaren, zij het niet om sportieve redenen. Jonas Vingegaard won het algemeen klassement, maar dat raakte ondergeschikt aan de anti-Israël-protesten die de koers van start tot finish overschaduwden. Vingegaard is nog altijd ontevreden over het slot en het feit dat hij zijn zege niet in Madrid kon vieren.

In een interview met TuttoBiciWeb beschreef de Deen zijn periode na de Tour de France, waarin hij tweede werd achter Tadej Pogacar. “Eerst ging ik een fijne week naar huis in Denemarken om te ontspannen, en daarna begon ik weer. Het is nog geen vier weken geweest, en vanzelfsprekend kun je dan niet veel doen.” De Deen trainde ook in Annecy richting de derde Grote Ronde van het seizoen, zonder hoogtestage, maar hij begon desondanks met goede vorm.

“We wisten dat er veel aankomsten bergop waren, en dat je jezelf daar makkelijk kunt opblazen. Dus kozen we onze tactiek vóór de start en werkten die uit: meer focussen op het jagen op ritzeges richting het einde. En als er kansen waren, zouden we die grijpen, maar we wilden niet de hele ploeg leegknijpen voor bijvoorbeeld de tweede rit.”

Een behoudende aanpak, die succesvol bleek. Met Matteo Jorgenson, Sepp Kuss en Victor Campenaerts naast hem na de Tour beschikte Vingegaard over een luxeblok in de jacht op rood. UAE Team Emirates - XRG boekte veel succes, maar vooral met jacht op ritten. De grootste verschillen in het klassement vielen op een verrassende dag, toen Vingegaard vol aanging op de klim naar Estacion de Valdezcaray in rit 9.

“Toen diende de mogelijkheid zich aan, en die heb ik gegrepen. Op dagen dat je je goed voelt, moet je profiteren.” De klim had gemiddeld iets boven de 5%, maar de Deen combineerde verrassing met de mindere explosiviteit van João Almeida en sloeg een gat dat niet meer werd gedicht. Dat was de marge die hij de rest van de ronde grotendeels verdedigde, tot aan de Bola del Mundo waar hij zijn greep verstevigde en opnieuw won op de laatste aankomst bergop.

“Als ik die Vuelta tactisch bekijk, was het plan in het begin om conservatief te rijden, maar tegelijk moesten we na de eerste rustdag ook het plan aanpassen: agressiever worden en proberen ritten te winnen,” legt hij uit. Vervolgens mikte hij op winst in rit 11 vanwege de verjaardag van zijn dochter, maar die etappe werd geneutraliseerd toen demonstranten door de hekken probeerden te breken en het peloton te benaderen, wat een groot veiligheidsrisico vormde.

“Dus al in rit 11 richting Bilbao had ik de hele ploeg op kop en zat ik nog in koers voor de zege, maar toen werd de etappe afgelast, en deden we het opnieuw in rit 13 (naar de Alto de l'Angliru, red.). Ik wilde winnen en geloofde er ook in, maar halverwege moest ik de strategie omgooien: verdedigen in plaats van aanvallen.” Dat kwam omdat Vingegaard in de tweede koershelft ziek werd en slechts de aanvallen van João Almeida kon volgen.

Vingegaards feest strandde echter abrupt in de buitenwijken van Madrid, toen bekend werd dat duizenden door de hekken in de Spaanse hoofdstad waren gebroken en het parcours in oncontroleerbare chaos veranderden. De Deen bereikte Madrid niet. “Achteraf kun je zeggen dat het óók een historische viering was. Maar uiteraard was het wat er gebeurde een schande voor het wielrennen,” zegt hij.

“Ik herinner me ook de vraagtekens bij iedereen toen we terugkwamen in het hotel, omdat het niet duidelijk was wat er zou gebeuren. Ik zat achterin de bus en bleef daar een tijdje,” herinnert Vingegaard zich, terwijl hij nog niet goed wist wat te doen na de bevestiging van zijn eerste Vuelta a España-zege.

Daarna volgde een bescheiden viering op de parkeerplaats van het ploeghotel, met de truidragers en Visma-staf, een van de vreemdste taferelen in het profpeloton dit jaar.

“En toen kwamen de anderen en dronken we samen een biertje, en ineens — ik weet niet meer wie — stapte iemand de bus in en zei: ‘Ah, we werken aan een feestje hier op de parkeerplaats. We proberen iedereen bij elkaar te krijgen.’ En ja, uiteindelijk was iedereen er, en voor mij persoonlijk was het een van de meest memorabele podiumceremonies die ik ooit heb meegemaakt,” bekent hij.