“Een criterium op fietspaden”??? - Zonneveld veegt vloer aan met Amerikaanse kritiek op WK Gravel

De Nederlandse journalist en voormalig profrenner Thijs Zonneveld heeft zich uitgesproken over de aanhoudende kritiek van Amerikaanse renners op het Wereldkampioenschap Gravel in Limburg, waar Florian Vermeersch en Lorena Wiebes met de wereldtitels aan de haal gingen. In zijn programma "In de Waaier" reageerde Zonneveld scherp op de bewering dat het parcours “te tam” was in vergelijking met de Amerikaanse gravelklassiekers.

Voorafgaand aan de race had de Amerikaanse Lauren De Crescenzo het parcours al smalend omschreven als “een criterium op fietspaden.” Ook andere Amerikaanse renners lieten weten dat ze vonden dat het WK nauwelijks iets te maken had met de lange, ruige gravelkoersen in de VS, zoals Unbound Gravel, waar deelnemers vaak meer dan 300 kilometer afleggen over stoffige wegen vol stenen, stof en lekke banden.

Volgens Zonneveld klopt die vergelijking niet. “Gravel en wegwielrennen liggen in Europa dichter bij elkaar dan in Amerika,” zei hij. “Daar is het een andere sport. Ik vind het juist mooi dat hier grote namen uit het wegwielrennen meedoen. Dat hoort bij de Europese stijl. Je hebt hier geen eindeloze grindwegen zoals in Kansas, waar je dertig kilometer rechtdoor rijdt zonder een bocht te zien.”

De verschillen tussen de Europese en Amerikaanse gravelcultuur zijn volgens Zonneveld fundamenteel — en juist dat maakt het interessant. “In Europa is het constant draaien en keren, positioneren, sprinten naar een bocht, even herstellen, en dan opnieuw gas geven. In Amerika rijd je vooral lange blokken in de grijze zone, vier tot vijf watt per kilo, zonder veel verandering in tempo. Dat is fysiek zwaar, maar tactisch voorspelbaarder.”

Zonneveld vindt de Amerikaanse kritiek daarom misplaatst. “In Kansas kun je honderd gravelroutes rijden die allemaal op elkaar lijken. Hier is het smaller, technischer, nerveuzer. En ja, dat schrikt ze af. Maar dat hoort erbij. Ze worden hier gewoon weggejaagd, omdat het een compleet ander soort koers is.”

Hoewel Zonneveld begrip heeft voor de culturele kloof, vindt hij het teleurstellend dat de meeste Amerikaanse toppers het WK oversloegen. “Ik snap het wel – niemand reist graag af voor een dertigste plaats – maar het blijft jammer. Als je zegt dat je de beste gravelrenner ter wereld bent, dan hoor je er te staan op het WK. Keegan Swenson, bijvoorbeeld, heeft de fysieke kwaliteiten om hier iets te doen, maar hij bleef thuis. Dat vind ik echt zonde.”

Voor Zonneveld is het WK Gravel juist een teken van groei binnen de sport. “Europa geeft gravel een eigen identiteit – korter, explosiever, technischer. En dat mag. Het is goed dat er verschil is. Maar als je wereldkampioen wilt worden, dan moet je laten zien dat je beide stijlen aankan.”