"Dit zal mijn twaalfde WK zijn, en ook mijn laatste" - 40-jarige Bauke Mollema zet alles op alles voor Nederlandse regenboogtrui in Kigali

Er zullen geen toeters en bellen zijn. Geen groots afscheid. Slechts nog één slopende dag in de hooglanden van Rwanda, en daarna stilte. Voor Bauke Mollema gaat het bij het WK Wielrennen in Kigali niet om persoonlijke glorie, maar om iets dat op dit moment in zijn carrière veel waardevoller voor hem is: nog een laatste onzelfzuchtige rit ter ondersteuning van het Nederlandse team.

“Dit zal mijn twaalfde WK zijn, en ook mijn laatste,” vertelt Mollema aan WielerFlits met karakteristieke bescheidenheid. “Ik ben nu bijna 40. Ik heb besloten dat ik niet naar Montréal zal gaan in 2026. Dit is mijn eindstation op de Wereldkampioenschappen.”

Maar het is meer dan alleen een afscheid enkel in naam. Mollema is niet in Rwanda om de aantallen op te maken of om afscheid te nemen vanuit de achterkant van het peloton. Hij is hier om te werken voor Thymen Arensman, het 25-jarige talent van INEOS Grenadiers die wordt gezien als de meest geloofwaardige hoop van Nederland voor een wereldtitel bij de mannen dit keer.

Mollema's palmares mist misschien een top 10-finish op de Wereldkampioenschappen - zijn beste resultaat was de 11e plaats in Florence (2013) en zowel de 12e plaats in Innsbruck (2018) als in Zürich (2024) – maar de waarde die hij aan een nationaal team toevoegt, gaat veel verder dan zijn eigen resultaten. Lang beschouwd als een van de meest intelligente tactici en meest betrouwbare luitenants van het peloton, stapt hij zijn laatste Wereldkampioenschappen in, niet als beschermde renner, maar als een vertrouwde wegkapitein, die een jongere generatie door de chaos en wreedheid van eendaagse races op het hoogste niveau leidt.

“Ik denk niet dat andere landen of de favorieten bang voor me zullen zijn,” zegt hij met een grijns. “En terecht. Maar dat kan in ons voordeel werken. Ik zal niet de eerste renner zijn die ze achterna zitten, en ik ben hier niet om voor mezelf te rijden. Ik ben hier om te helpen.”

Die hulp zal nodig zijn. Het parcours in Kigali is ongenadig heuvelachtig, met technische klimmen, hitte en hoogte die allemaal een beslissende rol zullen spelen. De hoofdstad van Rwanda ligt meer dan 1.500 meter boven zeeniveau, een onbekend slagveld voor het grootste deel van het peloton - maar niet voor Mollema, die zich zorgvuldig heeft voorbereid met hoogtestage’s in de aanloop.

“Ik ben waarschijnlijk op mijn beste niveau van het jaar,” zegt hij vol vertrouwen. “Ik eindigde als achtste in de Tour van Groot-Brittannië, en ik heb alles gedaan wat ik kon om klaar te zijn voor dit. Het was al een doel, maar toen ik wist dat ik in juli geselecteerd zou worden, gaf ik deze laatste twee maanden echt alles. Koos Moerenhout [Nederlandse nationale coach] gaf me dat vertrouwen, en dat hielp me om volledig te gaan.”

Het Nederlandse team voor Kigali is gebouwd rond een mix van jeugd en ervaring. Naast Mollema en mede-oudgediende Wout Poels, brengen rijders als Frank van den Broek, Menno Huising en Sam Oomen diepte - maar het is Thymen Arensman die het gewicht van de Nederlandse hoop draagt. Lang, slank en getalenteerd op lange beklimmingen en in tijdritten, Arensman heeft de motor om te concurreren op zo'n zwaar parcours. Wat hij niet heeft, is dezelfde diepgang aan ervaring in het beheren van de onvoorspelbaarheid van een wegrace op de wereldkampioenschappen.

Ondanks dat dit zijn laatste wereldkampioenschappen is, houdt Mollema vol dat hij er zich niet emotioneel door laat leiden. “Het is niet emotioneel,” zegt hij nonchalant. “Het is motiverend. Ik wilde hier van mijn laatste doel maken. Ik was niet geïnteresseerd in het rijden in Montréal in 2026 - ik heb nooit veel affiniteit gehad met dat parcours, en ik wilde deze hele voorbereiding niet weer doormaken. Rwanda voelde logisch. Het voelt juist om hier te eindigen.”

Hij stopt dan misschien wel met de Wereldkampioenschappen, maar Mollema heeft nog meer dan een jaar een contract bij Lidl-Trek en heeft nog niet beslist wat zijn laatste race als professional zal zijn. Maar Kigali markeert op veel manieren het sluitstuk van zijn tijd in oranje. En als de Nederlandse vlag zondagmiddag stijgt achter de regenboog strepen, kijk dan niet op het podium om Mollema te vinden. Kijk terug op de weg - naar de wielen die hij najoeg, de gaten die hij dichtte, de kalmte die hij bracht. Nog één laatste rit, niet voor de glorie, maar voor het team.