“De tijd loopt door” - Is Primoz Roglic op de terugweg na zijn ramp in de Giro d'Italia?

Twee jaar na zijn glorieuze triomftocht in Rome keerde Primoz Roglic terug naar de Giro d’Italia met hoopvolle ogen en hoge verwachtingen. Gedragen door de machtige arm van Red Bull - BORA - hansgrohe en opnieuw getipt als een topfavoriet voor het roze, leek het podium slechts een kwestie van tijd. Maar wat zich voltrok, was geen kampioenstocht — het werd een van de meest pijnlijke hoofdstukken in zijn imposante, maar grillige carrière. Vier valpartijen in drie weken, geen enkele etappezege en uiteindelijk het onvermijdelijke: opgave in etappe 16.

De beelden waren pijnlijk herkenbaar. Zoals de Belgische wielerjournalist Hugo Coorevits het treffend omschreef op WielerFlits: “Beelden van een topfavoriet die de strijd moet staken worden altijd haastig geschoten... de renner stapt zwijgend in de ploegwagen, het hoofd gebogen.” Voor Roglic was het al de vijfde keer dat hij op die manier een grote ronde moest verlaten.

En die constatering snijdt diep — niet omdat ze onrecht doet aan zijn palmares, maar omdat ze klopt. De Giro van 2025 was geen op zichzelf staande nederlaag, maar de voortzetting van een wrang patroon dat zijn loopbaan blijft kleuren: een verhaal dat balanceert tussen ongeëvenaarde veerkracht en telkens terugkerende tegenslag. Ja, Roglic won vier Vueltas, een Giro, een olympische tijdrittitel. Maar zelden kwam succes zonder slag of stoot. Elke overwinning leek bevochten op de rand van het fysieke breekpunt.

Die veerkracht maakte hem geliefd. Maar zoals Coorevits fijntjes opmerkt, komt die veerkracht altijd ná het trauma. En Roglic heeft, meer dan wie ook, met die duistere kant van de sport moeten leven.

De Belgische journalist herinnert zich een veelzeggend moment tijdens het Critérium du Dauphiné van vorig jaar. Na een harde smak de dag ervoor stond Roglic erop om alsnog van start te gaan. “Ook al kon hij zijn linkerarm niet gebruiken om eten uit zijn achterzak te halen,” vertelt Coorevits, “Primoz wilde koste wat het kost door.” Die ontembare wilskracht, ooit zijn grootste wapen, roept nu een ongemakkelijke vraag op. Is het nog strijdlust? Of is het vasthouden aan gevechten die zijn lichaam niet langer aankan?

De Giro d’Italia van 2025 werd nooit het verhaal dat Primoz Roglic had gehoopt te schrijven. Van meet af aan ontbrak het aan overtuiging, aan de gebruikelijke scherpte die hem jaren tot een meester van de marginale winst maakte. De Sloveen sukkelde door drie weken vol incidenten die zich grotendeels buiten beeld voltrokken — letterlijk én figuurlijk.

“Er hangt vaak een waas van onzekerheid rond de valpartijen van Rogla,” merkt wielerjournalist Hugo Coorevits op. “Zelden of nooit worden ze scherp in beeld gebracht.” Zo ook dit jaar. Een val op het grind in Toscane, een ongelukkige val tijdens de verkenning van de tweede tijdrit, een schuiver in de straten van Gorizia — één voor één sloegen ze kleine barsten in zijn klassementsambities, en misschien ook in zijn zelfvertrouwen.

Het duidelijkste teken dat er meer aan de hand was, kwam niet in de vorm van een val, maar van stilte. “Hij heeft nooit gesprint voor de bonificatieseconden,” constateert Coorevits. Voor een renner die zijn carrière bouwde op het grijpen van elke seconde, was die afwezigheid veelzeggend. Oorverdovend, zelfs.

Toen Roglic uiteindelijk afstapte in etappe 16, barstte de speculatie los. “Hij is klaar”, verkondigde een jonge podcaster in de wandelgangen, geciteerd door Coorevits. Maar de Belgische veteraan temperde de toon: “Misschien. Maar ik vind het te vroeg voor zulke stellige uitspraken.” En terecht — want wie Primoz Roglic zegt, zegt terugvechten. Nog geen jaar geleden veerde hij op uit de as van een mislukte Tour en pakte hij alsnog de Vuelta.

Toch tikt de klok. In oktober wordt Roglic 36. Hoewel leeftijd alleen geen afscheid afdwingt, wordt de aanloop naar nieuwe successen er niet makkelijker op. “De tijd loopt door”, erkent Coorevits. Roglic blijft dromen van die éne zege die nog ontbreekt in zijn imposante palmares: de Tour de France. Vooral na die dramatische dag in 2020 op La Planche des Belles Filles, waar zijn landgenoot Tadej Pogacar hem in de slottijdrit uit het geel reed.

Maar het landschap is veranderd. Waar Roglic ooit de meest complete klassementsrenner van het peloton was, moet hij zich nu schikken in de schaduw van de grote drie: Pogacar, Vingegaard en Evenepoel. Hij is geen topfavoriet meer, maar één van de vier of vijf outsiders.

En misschien, zo stelt Coorevits retorisch, moeten we ons afvragen: zou Roglic nog steeds koersen als hij die Tour in 2020 wél had gewonnen?

De journalist sluit af met een aangrijpende vergelijking met Miguel Indurain. “In de Tour van 1996 werd hij voorbijgestreefd door Bjarne Riis. In de daaropvolgende Vuelta draaide hij om tijdens een etappe en fietste terug naar het hotel. Miguelón had begrepen dat zijn tijd op was.”