“De eerste fout uit zijn carrière” - Voormalig wereldkampioen uit scherpe kritiek op Tadej Pogacar

Nog geen etmaal nadat Tadej Pogacar met verpletterend machtsvertoon het Critérium du Dauphiné op zijn naam schreef, kwam er onverwacht scherpe kritiek uit het kamp van een landgenoot: voormalig wereldkampioen Philippe Gilbert.

Via zijn persoonlijke account op X liet Gilbert weten dat Pogacar volgens hem een “gebrek aan nederigheid” had getoond. Hij sprak zelfs van “misschien wel de eerste fout uit zijn carrière.”

“Een paar weken voor de Tour,” schreef Gilbert, “heeft Tadej Pogacar mogelijk zijn eerste fout gemaakt door zich niet nederig genoeg op te stellen tegenover zijn rivalen. Een jeugdzonde, die zeker te corrigeren valt. Ik ben ervan overtuigd dat zijn natuurlijke karakter snel terugkeert, samen met zijn positieve imago.”

Wat Gilbert precies bedoelde met dat vermeende gebrek aan nederigheid, liet hij in het midden. Was het Pogačars aanvalslust? Zijn ontspannen toon in interviews? Zijn glimlach na alweer een overwinning? Of gewoon zijn dominantie?

Een terugblik. Pogačar verloor tijd in de tijdrit en begon de slotbergetappes met een achterstand op Jonas Vingegaard en Remco Evenepoel. In plaats van zich te verschuilen, viel hij tweemaal voluit aan. Hij won drie etappes en nam uiteindelijk de eindzege mee naar huis. Onderweg dichtte hij in de openingsetappe eigenhandig een gevaarlijke kloof naar Vingegaard en rekende hij af met niemand minder dan Mathieu van der Poel—een krachttoer waar weinig renners toe in staat zijn. Respectloos?

Is het werkelijk een gebrek aan nederigheid om een koers te willen winnen?

Pogacar wordt juist geroemd om zijn aanvallende stijl. Hij rijdt instinctief, durft vroeg aan te vallen en neemt als klassementsleider zijn verantwoordelijkheid. Als hij zich had beperkt tot het volgen van Vingegaard of zijn kracht had ingehouden om de anderen niet te intimideren—was dat dan de betere optie geweest?

De kritiek van Gilbert roept meer vragen op dan ze beantwoordt. Van openlijk misplaatst gedrag, arrogante uitspraken of minachting richting tegenstanders was geen sprake. Het enige waar Pogacar zich schuldig aan maakte, lijkt te zijn dat hij te overtuigend won—zonder zich daarvoor te excuseren.

Opvallend is bovendien de ironie. Philippe Gilbert was als renner zelf het toonbeeld van aanvalslust en bravoure. In zijn topjaren verpletterde hij concurrenten met pure kracht en lef. Het type renner dat Pogacar nu is: onbevreesd, creatief, onaantastbaar op zijn dag.

En dus rijst de vraag: is dit werkelijk een kwestie van toon? Of zit de irritatie elders? Wordt Pogacar bekritiseerd omdat hij open is over zijn ambities? Omdat hij altijd koerst—niet alleen op afspraak, maar ook op gevoel—terwijl anderen, zoals Vingegaard, de voorkeur geven aan mysterie en stilte?