“Artsen zeiden dat als ik was blijven trainen, ik binnen twee dagen was gestorven” – Michael Matthews klaar voor wedergeboorte van zijn carrière in 2026 na bijna-doodervaring

Michael Matthews heeft openhartig verteld over de angstaanjagende longembolie die niet alleen zijn seizoen, maar ook zijn leven bijna beëindigde — en zegt dat die ervaring heeft geleid tot wat hij omschrijft als de echte “hergeboorte” van zijn carrière richting 2026.

In gesprek met Cycling News onthulde de Australiër hoe dicht hij bij een ramp was tijdens een hoogtestage in Livigno afgelopen juni. Wat begon als onverklaarde vermoeidheid in de slotdagen van een drieweekse trainingsblok, escaleerde snel in een spoedopname, bloedverdunners en artsen die hem voor het allerslechtste waarschuwden.

“Ik lag ineens in het ziekenhuis en wist niet of ik die nacht zou overlijden of het zou overleven,” zei Matthews. “De artsen zeiden dat als ik was blijven trainen, ik mezelf binnen twee dagen had gedood.”

De schok van de diagnose kostte hem de Tour de France en veegde zijn doelen voor midden in het seizoen van tafel, maar de ervaring heeft zijn mindset compleet veranderd. In plaats van afstand te nemen van de sport, zegt hij dat de angst zijn motivatie juist heeft aangescherpt. “Ik voel dat het een tweede kans voor mij is in het wielrennen, omdat ik besefte dat mijn carrière zomaar voorbij had kunnen zijn,” legde hij uit. “Het is een tweede kans om te laten zien waartoe ik echt, écht in staat ben.”

Matthews, die zijn contract bij Team Jayco AlUla verlengde tot eind 2027, benadrukt dat hij zich nu jonger voelt dan in jaren — en dat de schrik zijn liefde voor het dagelijkse trainen en koersen alleen maar heeft verdiept.

“Ik voel me nog steeds 25 en ik geniet van mijn tweede jeugd,” zei hij. “Ik val mijn ploeggenoten nog altijd aan tijdens trainingen, en meestal ben ik degene die extra blokken wil doen. De motivatie is er zeker nog, en ik sta elke ochtend met een grote glimlach op.”

Een deel van zijn duurzaamheid schrijft hij toe aan levensstijlkeuzes die hem frisser hebben gehouden dan veel leeftijdsgenoten. “Ik drink niet en ik ga niet uit. Ik doe niets van het soort dat je waarschijnlijk sneller veroudert,” zei hij. “Misschien heeft dat me geholpen jong te blijven en kan ik daardoor nog steeds concurreren met die jonge talenten die doorkomen.”

Ondanks drie maanden bloedverdunners en een voorzichtige herstart op de fiets, redde Matthews nog een competitief seizoensslot. Hij maakte zijn comeback in de Bretagne Classic, werd achtste in de sprint, en reed door tot en met de Japan Cup. Ook pakte hij met Australië een tweede regenboogtrui in de Mixed Relay ploegentijdrit bij de Wereldkampioenschappen. “Ik was gewoon zó blij dat ik weer een rugnummer mocht opspelden,” zei hij.

Vooruitkijkend kiest Matthews voor een Europese aanloop in plaats van terug te reizen voor de Tour Down Under, met een volledige Klassiekercampagne — van Milaan–San Remo tot Luik–Bastenaken–Luik — als kern van zijn plan voor 2026. De Tour de France blijft een hoofdambitie, en de Wereldkampioenschappen in Montreal in september zijn een belangrijk doel gezien zijn eerdere succes in Canada.

Maar Milaan–San Remo, de koers die hem zowel definieerde als kwelde, is opnieuw zijn eerste grote doel. “Ik heb denk ik een haat-liefdeverhouding met Milaan–San Remo,” gaf hij toe. “Het is duidelijk een wedstrijd die me ligt, en waar ik in het verleden goed heb gepresteerd, maar ze is ook wreed voor me geweest. Je kaarten moeten goed vallen, het is best een loterij, maar het is nog nooit mijn kant op gevallen.”

De koers is nog zwaarder geworden door de agressievere aanpak van UAE Team Emirates - XRG in de laatste jaren, aangevoerd door zijn vaste trainingsmaat Tadej Pogacar. “Het is meer een aanvallende koers geworden, waar het vroeger een sprinterskoers was, maar daar kan ik niets aan veranderen,” zei hij. “Ik moet zorgen dat ik klaar ben als de aanvallen komen, op de situatie reageren en het hopelijk op de een of andere manier afmaken.”

Voor Matthews heeft het trauma van afgelopen juni geen angst gezaaid — het heeft juist helderheid gebracht. Hij telt de jaren tot zijn pensioen niet af en haast zich niet om een einddatum te prikken.

“De gezondheidsproblemen die ik dit jaar had, waren uiteraard een enorme schrik, maar tegelijk voelt het alsof ze me een tweede kans in het wielrennen hebben gegeven,” zei hij. “Het voelt als een hergeboorte van mijn carrière.”

Terwijl hij lange blokken afwerkt op het decemberkamp van Team Jayco AlUla — “december is als het vroegere januari; we doen nu al drempelwerk” — is zijn boodschap eenvoudig: hij lacht nog steeds, blijft competitief en is ervan overtuigd dat er meer in het vat zit.

“Het tussenseizoen verliep echt goed,” zei hij. “Ik denk dat ik me in december zelden beter heb gevoeld, dus hopelijk komt er dit jaar veel moois aan.”