Alles over Elisa Longo Borghini

In 2024 blijft Elisa Longo Borghini een dominante kracht in het vrouwenwielrennen. Ze richt zich op de grote klassiekers en etappekoersen, zoals de Ronde van Vlaanderen, Strade Bianche, en de Tour de France Femmes, waarin ze traditioneel goed presteert. Haar ervaring als klimmer en tijdrijder maakt haar een belangrijke speelster in het peloton, zowel in eendagswedstrijden als in meerdaagse evenementen. Longo Borghini is een van de kopvrouwen van het Trek-Segafredo team en blijft strijden voor podiumplaatsen in de grootste wedstrijden.

Naam: Elisa Longo Borghini
Geboren: 10 december 1991
Geboorteplaats: Ornavasso, Italië
Pro geworden: 2011
Lengte: 1.70m

Elisa Longo Borghini werd op 10 december 1991 geboren in de noordelijke stad Verbania, Italië. Longo Borghini, geboren in een wielerberoemde regio en de dochter van een professionele langlaufster Guidina Dal Sasso, heeft zich de afgelopen decennia onderscheiden als een van de beste profwielrensters, met name in de klassiekers. Elisa is ook de zus van de voormalige Italiaanse prof Paolo Longo Borghini en ze heeft een relatie met Trek - Segafredo renner Jacopo Mosca. Ze rijdt momenteel voor de Amerikaanse Trek - Segafredo ploeg waar ze een contract heeft tot 2024.

De Italiaanse renster werd prof in 2011 bij de Top Girls Fassa Bortolo Ghezzi. Op haar eerste wedstrijddag als prof eindigde ze vijfde in Omloop Het Nieuwsblad, waarmee ze vanaf de eerste dag haar talent in de klassiekers liet zien. Het was haar beste prestatie van haar neo-prof jaar, waarin ze Top10 resultaten behaalde in beide onder-23 Europees Kampioenschap wedstrijden. In 2012 tekende Longo Borghini bij Hitec Products - Mistral Home en had een consistent jaar met verschillende sterke resultaten, waaronder een Top10 en jeugdklassementsoverwinning in de Giro d'Italia, haar eerste profoverwinning en 5e in de Internarionale Thuringen Rundfhart, en een aantal podiumplaatsen bij de Europese Kampioenschappen tijdrijden onder-23, GP de Plouay en Elite Wereldkampioenschappen.

In 2013 was Longo Borghini de winnaar van de Trofeo Alfredo Binda en finishte ze 4e in de Tour des Flandres en 2e in de Waalse Pijl in het voorjaar. Ze eindigde 2e in de Tour of Zhoushan Island en Emakumeen Euskal Bira - waar ze een etappe won, 4e in de Giro del Trentino en 3e in de Chrono des Nations wat de hoogtepunten van haar seizoen waren.

In 2014 eindigde ze binnen de Top6 van de Trofeo Alfredo Binda, Tour des Flandres en Flèche Wallone in het voorjaar, en werd Italiaans kampioen tijdrijden later in het jaar. Ze werd 5e in de Giro d'Italia en won zowel de Tour de Bretagne Féminin als de Trophée d'Or Féminin naast drie etappe-overwinningen. Hierdoor tekende ze een contract bij het Wiggle Honda Pro Cycling team voor 2015. Dit was een belangrijk jaar, met een grote overwinning in de Tour des Flandres in het voorjaar met een solo-overwinning. 3e in Strade Bianche en 4e in de Trofeo Alfredo Binda waren andere sterke resultaten.

Later in het jaar ging ze weer winnen en won ze twee etappes en het eindklassement in La Route de France en de Giro dell'Emilia. Ze eindigde ook in de Top 10 van de Giro d'Italia en GP de Plouay, naast een 4e plaats in het Richmond Wereldkampioenschap. In 2016 eindigde ze al vroeg in de Top 5 van Strade Bianche, Tour des Flandres en Flèche Wallone, werd ze 3e in de Women's Tour, Italiaans kampioen tijdrijden, 3e op de Europese kampioenschappen wegwielrennen en wederom gekroond tot winnares van de Giro dell'Emilia. Dit jaar werd ze ook 3e op de wegwedstrijd van de Olympische Spelen in Rio de Janeiro en 5e op het onderdeel tijdrijden.

In 2017 reed ze al vroeg in het jaar naar de winst in Strade Bianche, evenals Top 5 resultaten in Omloop Het Nieuwsblad, Ronde van Drenthe en Amstel Gold Race. Longo Borghini werd dubbel nationaal kampioen in de zomer, en reed direct daarna naar een sterke 2e plaats in de Giro d'Italia, direct gevolgd door een 3e plaats in La Course van Le Tour de France. Het was een sterk jaar en 2018 was haar laatste jaar bij Wiggle High5. Ze richtte zich meer op de etappekoersen, hoewel haar resultaten bescheidener waren, met als enige overwinning van het jaar de mediterrane wegwedstrijd.

In 2019 tekende Longo Borghini bij Trek - Segafredo. Haar eerste overwinningen kwamen met de Emakumeen Bira etappewedstrijd waar ze de slotetappe en alle klassementen won. Ze werd 6e in La Course by Le Tour de France, 3e op de Europese Kampioenschappen tijdrijden, 5e op de Wereldkampioenschappen, 2e in de Giro dell'Emilia en reed ook naar de winst in de Vargarda West-Zweden TTT. In 2020 was ze consistent en sterk voor de Covid-19 pauze met als hoogtepunt de 5e plaats in Strade Bianche, daarna reed ze beide Italiaanse nationale titels binnen.

Ze werd 6e in La Course by Le Tour de France, 3e in de Giro d'Italia naast een etappe-overwinning, 3e op de Wereldkampioenschappen, 5e in Flèche Wallone en 2e in de Ceratizit Challenge by La Vuelta. In 2021 won ze de Trofeo Alfredo Binda, werd 4e in de Tour des Flandres en stond op het podium van verschillende andere voorjaarskoersen, waaronder Flèche Wallone en Luik-Bastenaken-Luik. In de zomer reed ze opnieuw naar een dubbele nationale Italiaanse titel en eindigde ze 3de op de wegwedstrijd van de Olympische Spelen in Tokio.

Longo Borghini won vervolgens de GP de Plouay en reed naar de 3e plaats tijdens de eerste editie van Paris-Roubaix Femmes. In 2022 pakte ze nog een van haar belangrijkste overwinningen in haar carrière, toen ze Paris-Roubaix Femmes als favoriet op haar naam schreef en een sterke solo-overwinning pakte. Ze won ook de Women's Tour en eindigde 5e in Luik-Bastenaken-Luik in een tijdsbestek van twee maanden. In de zomer veroverde ze nog een Italiaanse tijdrittitel, gevolgd door een 4e plaats in de Giro d'Italia en een 4e plaats in de Tour de France Femmes - en een 2e plaats in de Ceratizit Challenge by La Vuelta. Laat in het seizoen won ze echter de Giro dell'Emilia en Tre Valli Varesine, en eindigde als 3e in de Tour de Romandie Féminin.

2023 begon perfect voor de Italiaanse toen ze afreisde naar de UAE Tour Women en de sterkste bleek door te winnen op Jebel Hafeet en het algemeen klassement te pakken. In het voorjaar behaalde ze niet de consistente resultaten van het verleden, maar ze slaagde er nog steeds in om op het podium te eindigen van de Ronde van Vlaanderen en Luik-Bastenaken-Luik. In de zomer begon ze haar campagne met een derde plaats in de Ronde van Zwitserland Vrouwen met haar ogen gericht op de Grote Rondes, maar het ging niet zoals zij het wilde. Longo Borghini won etappe 4 in de Giro Donne, maar in etappe 5 kwam ze hard ten val en de volgende dag moest ze opgeven. In de Tour de France Femmes was het verhaal vergelijkbaar, ze verliet de wedstrijd op de ochtend van de koninginnenrit terwijl ze vierde stond in het algemeen klassement omdat ze last had van een huidinfectie.

In 2024 eindigde ze als derde in de Omloop Het Nieuwsblad en maakte ze deel uit van de beslissende groep in de finale van Dwars door Vlaanderen. In de Ronde van Vlaanderen ontstond na de Koppenberg een kopgroep van zes favorieten, waaronder Elisa Longo Borghini. Uiteindelijk streden Longo Borghini, Shirin Van Anrooij en Katarzyna Niewiadoma om de overwinning, waarbij Van Anrooij de sprint aantrok en Longo Borghini Niewiadoma voorbijging om te winnen. In de Brabantse Pijl plaatste ze op acht kilometer van de finish een beslissende aanval in Holstheide.

Ze sprintte naar een vijfde plaats in de Amstel Gold Race en werd derde in de Waalse Pijl. In Luik-Bastenaken-Luik eindigde ze als tweede, vlak achter Grace Brown. Tijdens La Vuelta Feminina klom ze goed mee, maar kon ze niet op tegen Demi Vollering en werd ze derde in het eindklassement. Ze behaalde wel de eindzege in de Giro d'Italia Donne. Op 10 augustus 2024 besloot ze zich terug te trekken uit de Tour de France Femmes, waar ze als een van de favorieten werd beschouwd.

Hier is een overzicht van de belangrijkste overwinningen in de carrière van Elisa Longo Borghini:

- Ronde van Vlaanderen: 2015, 2024

- Parijs-Roubaix: 2022

- Strade Bianche: 2017

- Trofeo Alfredo Binda: 2013, 2021

- Giro d'Italia Donne: 2024

- Italiaans Kampioene op de weg: 2017, 2020, 2021, 2023, 2024

- Italiaans Kampioene tijdrijden: 2014, 2016, 2017, 2020, 2021, 2022, 2023