Alberto Contador in 2009 – Tour de France-zege en rivaliteit met Armstrong die generaties lang zal doorwerken

In 2009 was Alberto Contador al een van de beste renners ter wereld en de topfavoriet voor elke Grote Ronde waarin hij startte. Hij had net zijn eerste Tour de France gewonnen in 2007 en kende een zeer succesvol 2008 met zeges in de Giro d'Italia en Vuelta a España – waarmee hij op 25-jarige leeftijd de triple completeerde, destijds uitzonderlijk zeldzaam in de sport.

Zijn ploeg in 2008, Astana, kreeg geen uitnodiging voor de Tour de France... Hoe reageerde de renner uit Pinto? Door in hetzelfde jaar zowel de Giro d'Italia als de Vuelta a España te winnen.

2009 was niet zijn drukste seizoen, maar telkens wanneer hij koerste, won hij of eindigde hij bij de besten. Hij opende het jaar in de Volta ao Algarve, werd tweede op de Alto do Malhão achter een verrassende Antonio Colom en won de tijdrit, wat hem de eindzege opleverde.

In Parijs-Nice begon hij met winst in de openingstijdrit. Hij triomfeerde ook op La Montagne de Lure, maar een mindere dag in Fayence kostte hem de leiding. Ondanks een tweede plaats in de slotrit moest hij genoegen nemen met de vierde plek in het eindklassement. Hij werd voorbijgestoken door Luis León Sánchez, Frank Schleck en Sylvain Chavanel, om maart vervolgens af te sluiten in de Vuelta a Castilla y León.

Daar werd hij tweede in de tijdrit, die zijn eindklassering bepaalde. In de laatste drie etappes reed hij nog naar top-11-noteringen, maar dat volstond niet om zijn toenmalige ploeggenoot Levi Leipheimer te kloppen. In de Vuelta al País Vasco verliep het een stuk beter: hij won twee etappes en het eindklassement.

Hij triomfeerde in Arrate in de Itzulia Basque Country en in de afsluitende tijdrit in Zalla, won het algemeen klassement, werd tweede in het puntenklassement achter Samuel Sánchez en achtste in de strijd om de bergtrui. In het Critérium du Dauphiné Libéré werd hij 2e en 5e in de tijdritten, 8e op de Mont Ventoux en 6e in Saint-François-Longchamp.

Deze resultaten leverden hem de 2e plaats op in het puntenklassement achter Cadel Evans en de 3e plaats in het eindklassement, samen met winnaar Alejandro Valverde en Evans op het podium. Ter afronding van zijn Tour-voorbereiding won hij zijn eerste en enige Spaanse nationale titel tijdrijden, voor erkende specialisten als Luisle en Rubén Plaza.

In de Tour de France begon hij met een tweede plaats in de tijdrit in Monaco en zakte hij nooit uit de top vier van het voorlopige klassement. Met Astana won hij de ploegentijdrit in Montpellier en kende hij een relatief rustige tweede week, die hij afsloot met een zege in Verbier – waarbij zijn vermogenscijfers boven alle andere prestaties van het omliggende jaar uitstaken. In de derde week werd hij tweede in Le Grand-Bornand, achter Frank Schleck en voor Andy, en won hij de tijdrit in Annecy.

Alsof dat nog niet genoeg was, eindigde hij vierde op de Mont Ventoux, alleen geklopt door Juanma Gárate, Tony Martin en Andy Schleck op de laatste bergrit. Het volstond om zijn tweede Tour de France te winnen, tegen zijn grote en memorabele rivaal Andy Schleck; en tegen Lance Armstrong die, ondanks dat hij ploeggenoot was, zeer uitgesproken eigen ambities had in de Grande Boucle.