Zand, zweet en spijt? Van Avermaet kraakt in WK Gravel

Het niveau in het gravelpeloton blijft pijlsnel stijgen — en zelfs een voormalig Olympisch kampioen als Greg Van Avermaet ondervindt dat aan den lijve. De Belgische renner, die sinds zijn afscheid in 2023 met wielerpensioen is, verscheen dit weekend opnieuw aan de start tijdens het UCI Gravel Wereldkampioenschap. De race over 181,1 kilometer tussen Beek en Maastricht leverde hem een verdienstelijke negentiende plaats op, na een loodzware dag die hij zelf omschreef als "bijzonder veeleisend".

“Ik heb echt afgezien,” bekende Van Avermaet na afloop aan WielerFlits. “Ik zit net onder het niveau dat nodig is om het tempo van de top te volgen. Zeker tegen de WorldTour-renners voel je dat zij nog altijd iets extra’s hebben. Van de start tot de finish reed ik vol op de limiet.”

Hoewel Van Avermaet op zijn veertigste nog altijd competitief is, moest hij erkennen dat gravel op het hoogste niveau een discipline is waarin leeftijd en ritme onverbiddelijk zijn.

“Er zijn geen ‘freebies’. Je moet continu blijven trappen, zonder enige bescherming van een peloton. Het is enorm technisch, met veel snelle bochten waar je telkens opnieuw moet aanzetten. Het is écht een intensieve discipline,” aldus de West-Vlaming, die zich zichtbaar amuseerde maar ook tot het uiterste moest gaan.

Vooral de beginfase van het WK verliep bijzonder lastig. Het starttempo lag torenhoog en het technische karakter van het parcours maakte positionering cruciaal.“De eerste twee uur waren ontzettend lastig. Als je als tachtigste een gravelstrook opdraaide, verloor je meteen terrein. Dan moest je veel energie verspillen om terug naar voren te komen. Ik denk dat iedereen volledig kapot zat op het einde.”

Ondanks de pijn en het niveauverschil met de actieve profs, kijkt Van Avermaet met voldoening terug op zijn prestatie. “Ik mag absoluut niet klagen. Ik ben nu twee jaar gestopt als prof, en hoewel ik nog geregeld gravelwedstrijden rijd, voel je dat verschil. Maar voor mijn niveau was dit een ideale wedstrijd. Ik heb het maximale uit mezelf gehaald.”

Tot slot had Van Avermaet ook lof voor het evenement als geheel. Volgens hem is het gravelwereldkampioenschap niet alleen fysiek uitdagend, maar ook visueel aantrekkelijk — en daarmee een sterke promotie voor deze relatief jonge discipline binnen het wielrennen.

“Ik denk dat het er op televisie goed uitzag. Het is mooi dat je geen één groep hebt die samen blijft tot de finish. Er wordt echt tactisch gekoerst. Gravel is een prachtige discipline, maar wel een keiharde,” besloot hij met een glimlach.

De wedstrijd werd volledig naar de hand gezet door Florian Vermeersch, die na 181 zware kilometers over een technisch en gevarieerd parcours met overtuiging de wereldtitel op het gravel veroverde. De Belg soleerde naar de overwinning en mocht zich aan de finish in Maastricht laten kronen tot UCI Gravel Wereldkampioen.

Op het podium kreeg hij het gezelschap van de verrassend sterke Nederlander Frits Biesterbos, die op 40 seconden tweede werd, en Matej Mohorič, die als derde eindigde op 1 minuut en 23 seconden van de winnaar.

Greg Van Avermaet, die sinds zijn afscheid in 2023 nog actief is in het gravelpeloton, eindigde als negentiende, op iets meer dan vijf minuten van Vermeersch. Daarmee was hij de beste van een reeks voormalige profs, in een deelnemersveld waarin ook Jan Bakelants en Johnny Hoogerland hun opwachting maakten. Net als Van Avermaet hebben ook zij het profpeloton achter zich gelaten, maar bewezen ze nog steeds een rol van betekenis te kunnen spelen op de alternatieve wegen van het moderne wielrennen.