Lars van der Haar: Geen data, geen drama: de man die bleef rijden toen de rest ging rekenen

Na meer dan vijftien seizoenen in de modder zette Lars van der Haar op 1 november een punt achter een glansrijke carrière. De Nederlander van Baloise Trek Lions reed zijn laatste Koppenbergcross – de mythische klim waar hij als junior begon, als winnaar triomfeerde en nu als veteraan afscheid nam – en eindigde als zesde.

“Dat was het. Een mooie editie, en ik heb er zoveel mogelijk van genoten,” zei Van der Haar na afloop tegenover In de Leiderstrui. Ondanks de emotionele lading bleef de 34-jarige nuchter over zijn resultaat. “Als ik een betere start had gehad, had er meer ingezeten. Maar het gebeurde gewoon niet. Vanaf het begin kwam ik nauwelijks vooruit. Waarom dat is, weet ik eigenlijk niet. Soms start ik hier goed, soms slecht. En vandaag was het slecht.”

Toch knokte hij zich knap terug naar de zesde plaats. “Ik heb de hele race ongeveer dezelfde rondetijden gereden, en dan weet je dat er altijd renners zullen wegvallen. Om eerlijk te zijn wist ik niet precies waar ik reed in de wedstrijd,” zei hij met een glimlach.

De timing van zijn pensioen was geen toeval. De Koppenberg, met zijn steile, modderige kasseien, is verweven met Van der Haars loopbaan. “Ik racete hier al als junior, toen de finish nog onderaan lag,” vertelde hij. “Door de jaren heen heb ik hier zoveel verhalen meegemaakt – van ruzie met mijn moeder tot op het podium met Sven Nys en uiteindelijk twee keer winnen.”

De Nederlander, goed voor 41 profzeges in het veld, was jarenlang een vaste waarde in de wereldtop en geliefd bij publiek en collega’s. Zijn aankondiging van het afscheid leverde een golf aan reacties op. “Er waren meer berichten dan ik ooit had verwacht. Honderden zelfs. En de Nederlandse media was ineens veel meer geïnteresseerd dan ik dacht. Zelfs de NOS kwam met een camera tijdens verkiezingstijd. Dat vond ik echt bijzonder.”

De warmte van die respons raakte hem zichtbaar. “In het veldrijden heb je vaak het gevoel dat je maar zo goed bent als je laatste wedstrijd. En als die niet goed is, denk je dat iedereen je vergeten is. Blijkbaar is dat niet helemaal waar.”

Van der Haar legde uit dat het niet één moment was dat hem deed stoppen, maar een langzaam groeiend besef dat de opofferingen te zwaar werden. “Ik merkte dat het steeds moeilijker werd. Je geeft alles op – geen vrienden bezoeken, vroeg naar bed, geen alcohol, geen spontane dagen met je dochter, want misschien krijg je spierpijn. Op een gegeven moment weegt dat niet meer op tegen wat je ervoor terugkrijgt.”

Ook de veranderende cultuur in het wielrennen speelde mee. “Toen ik begon, hadden we nauwelijks data. We hadden gewoon plezier,” zei hij. “Nu gaat het aan tafel alleen nog over wattages, voeding en slaap. Alles is meetbaar, en iedereen praat erover. Soms denk ik: jongens, ga gewoon fietsen. Het is een andere wereld geworden.”

Met zijn afscheid verliest het veldrijden een van zijn meest herkenbare gezichten – een renner die de brug sloeg tussen het tijdperk van Sven Nys en de opkomst van Van der Poel en Van Aert. Zijn stijl, zijn constantheid en zijn respect voor de sport maakten hem tot een publieksfavoriet.

Van der Haar zelf kijkt met voldoening terug. “Ik ben trots op wat ik heb bereikt. Ik heb het maximale eruit gehaald. Nu is het tijd voor iets nieuws.”

De Koppenberg was zijn laatste strijdtoneel, en zijn zesde plaats voelde als precies dat: waardig, echt en vol karakter – net als zijn carrière.