"Hij is als Pogacar, iedereen houdt van hem" - Elia Viviani’s gouden afscheid raakt wielerwereld

Na vijftien seizoenen op het hoogste niveau kreeg Elia Viviani het slothoofdstuk waar elke renner van droomt: wereldkampioen worden in zijn allerlaatste race. De 36-jarige Italiaan schreef in Chili sportpoëzie door de afvalrace op het WK baanwielrennen te winnen — een perfecte, emotionele epiloog op een carrière die bijna anderhalf decennium overspant.

Viviani reed zijn laatste wedstrijd niet als deelnemer, maar als meester van het vak. In een zenuwslopende finale bleef hij foutloos en berekend tot aan de beslissende sprint, waar hij met ervaring en instinct het goud veroverde. Het leverde niet alleen applaus op, maar ook tranen — zelfs bij Eurosport-commentator Brian Holm.

“Verdomme, dat was goed,” zei Holm in zijn podcast Café Eddy, zichtbaar geraakt. “Het is een van de meest ontroerende dingen die ik ooit heb gezien. Ik weet niet eens precies waarom.”

Hij probeerde het moment te duiden: “Viviani is net als Pogacar — iedereen houdt van hem. Hij is een goede man. Om hem in zijn allerlaatste race wereldkampioen te zien worden, dat is een van de mooiste dingen die ik ooit op tv heb gezien.”

Viviani’s carrière begon in 2010 bij Liquigas-Doimo, waar hij ploeggenoot was van namen als Ivan Basso, Peter Sagan en Vincenzo Nibali. Vanaf het begin stond hij bekend als een renner die moeiteloos de brug sloeg tussen weg en baan — een zeldzame combinatie in het moderne wielrennen.

Met vijf etappezeges in de Giro d’Italia, drie in de Vuelta a España en één in de Tour de France eindigt hij zijn loopbaan met een totaal van 90 profzeges. Toch was zijn grootste wapenfeit niet op asfalt, maar op de houten baan: olympisch goud in Rio (2016) en nu een wereldtitel als zwanenzang.

Zijn meest memorabele wegprestatie kwam in 2019, toen hij Europees kampioen werd na een foutloze sprint tegen toppers als Mark Cavendish, Mads Pedersen en Arnaud Démare.

Viviani bleef door de jaren heen geliefd — niet alleen om zijn resultaten, maar om zijn professionaliteit, sportiviteit en kalme uitstraling in een tijdperk van extreme prestatiedruk. Zijn reputatie als gentleman in het peloton leverde hem een unieke plaats op in het wielrennen: een renner die door collega’s én rivalen werd gerespecteerd.

Zijn laatste ronde in Chili was niet zomaar een overwinning, maar een emotioneel afscheid van de sport die hem veertien jaar lang definieerde. Geen spandoeken, geen grootse show, maar pure klasse — precies zoals hij altijd gekoerst heeft.