ANALYSE | Drie onvergetelijke Wout van Aert-momenten in het veldrijden

Vandaag stapt Wout van Aert eindelijk voor het eerst deze winter weer op zijn crossfiets. De Belg stormde snel, hard en resoluut naar de top van het eliteveldrijden, en in dit stuk blikken we terug op drie van zijn grootste moddermomenten uit zijn tot dusver illustere loopbaan.

Drie opeenvolgende World Championship-titels plaatsten hem in een select gezelschap en markeerden het einde van de jaren 2010. Die zeges kwamen niet stilletjes of vanzelf; elke titel werd veroverd onder andere druk, tegen een startveld vol rivalen die een generatie zouden bepalen. Kijk je naar de kernmomenten, dan blijven deze drie races de duidelijkste bakens van Van Aerts dominantie en zijn vermogen om te leveren wanneer de inzet het hoogst is.

Het eerste van die momenten kwam in Heusden-Zolder op 31.01.2016, waar Van Aert zijn eerste wereldtitel bij de elite pakte. Op Belgische bodem droeg de 21-jarige de last van de verwachting, maar ook de herinnering aan de teleurstelling van het jaar ervoor.

De wedstrijd ontvouwde zich als een gespannen duel tussen de toppers en zijn aartsrivaal Mathieu van der Poel, maar Van Aert plaatste de beslissende demarrage. Op de slothelling van het voormalige Formule 1-circuit sloeg hij een kloof op Lars van der Haar en reed solo naar de finish.

Voor Van Aert reikte de betekenis verder dan alleen de trui. Na afloop vatte hij het moment nuchter samen: “Niets komt bij dit gevoel in de buurt. De nederlaag van vorig jaar is nu vergeten.” Het was zijn eerste regenboogtrui bij de elite en het begin van zijn heerschappij in het veldrijden.

Twaalf maanden later keerde Van Aert terug op het WK in heel andere omstandigheden. De editie van 2017 in Bieles, Luxemburg, volgde op een lastige winter waarin knieproblemen zijn voorbereiding verstoorden. Trainingsuren gingen verloren en er bestonden serieuze twijfels of hij zijn titel kon verdedigen.

De omstandigheden waren bar, met modder als hoofdrolspeler. In plaats van behoudend te rijden, werd Van Aert sterker naarmate de koers vorderde. Tegenstanders kregen lekke banden, zakten door het ijs of verloren ritme, terwijl hij gestaag naar voren schoof. In de slotfase was hij duidelijk de sterkste, won overtuigend en verdedigde zijn titel met meer dan 40 seconden voorsprong op Van der Poel.

Zijn reactie onderstreepte hoe onzeker de aanloop was geweest. “Ik had dit echt niet verwacht… Ik ben zó blij met mijn tweede wereldtitel,” zei hij achteraf. Hij gaf ook toe dat de start geen simpele titelverdediging was, en legde uit: “Dan in de tweede ronde vond ik mijn goede ritme.”

De derde en meest indrukwekkende kampioensprestatie kwam in Valkenburg op 04.02.2018. Intussen verschoof de vraag van óf hij opnieuw kon winnen naar hoe nadrukkelijk hij zijn stempel op de historie kon drukken. In deze fase had hij echt de overhand op Van der Poel.

Op het modderige parcours in Valkenburg, Nederland, liet Van Aert geen ruimte voor twijfel. Hij domineerde vanaf de start, voerde de druk gestaag op en had Mathieu van der Poel tegen het einde van de tweede ronde gelost. Daarna werd het een lange, gecontroleerde solo naar de streep, met meer dan twee minuten voorsprong op de nummer twee, die die dag Michael Vanthourenhout was.

Van Aert noemde het zelf het hoogtepunt van zijn seizoen. “Dit had ik niet verwacht… Ik denk dat dit een van de beste koersen van mijn leven op de fiets was… Ik verwachtte een groot gevecht, maar dit was natuurlijk ook mooi,” zei hij. Over de betekenis was hij helder: “Het is mijn derde wereldtitel op rij. Ik heb hier keihard voor gewerkt. Nu is het tijd om ervan te genieten.”

Samen vormen deze drie races het complete beeld van Van Aerts piek als eliteveldrijder. De zege van 2016 in Heusden-Zolder kondigde hem aan bij het grote publiek en wiste de vorige nederlaag uit. Bieles in 2017 toonde zijn vermogen om te winnen ondanks fysieke tegenslag en een onzekere voorbereiding. Valkenburg in 2018 bevestigde zijn plek tussen de weinigen die drie wereldtitels op rij veroverden.

Sindsdien mag je stellen dat Mathieu van der Poel het tij heeft gekeerd en zijn crossniveau naar ongeziene hoogten heeft getild. Maar de enige die hem in de jaren 2020 echt heeft kunnen uitdagen, is zonder twijfel Van Aert. Doet hij dat deze winter opnieuw?

Elke hierboven genoemde zege stond op zichzelf, maar samen definieerden ze een periode waarin hij de norm zette voor het eliteveldrijden en de verwachtingen van langdurige dominantie op het hoogste niveau hertekende.