"Wie anders dan Pogacar gaat Lombardije winnen? Evenepoel en de rest maken geen kans" - Jan Bakelants beweert dat alle spanning uit de sport is verdwenen

Weer een kampioenschap, weer een slooppartij. De laatste demonstratie van Tadej Pogacar op het Europees kampioenschap in Frankrijk – een duizelingwekkende solo van 75 kilometer – liet de concurrentie verweesd achter. Remco Evenepoel kon opnieuw alleen voor zilver rijden, terwijl de rest van het peloton enkel nog vocht om de kruimels. De vraag dringt zich op: is er nog iemand die de Sloveen kan bedreigen? Voor oud-prof Jan Bakelants wordt het antwoord steeds somberder.

In zijn column voor Het Laatste Nieuws beschreef Bakelants de suprematie van Pogacar als tegelijk adembenemend én verontrustend. “Het is niet de meest opwindende sport op dit moment,” schreef hij. “Ik weet niet of dat per se slecht is, maar ik begrijp de mensen die de spanning missen.”

De route van het EK, met herhaalde beklimmingen van de moordende Côte de Saint-Romain-de-Lerps, leek op papier een tactisch steekspel te beloven. In de praktijk werd het opnieuw een one-man show. Pogacar plaatste zijn versnelling op de derde beklimming, meer dan 75 kilometer van de finish, liet Evenepoel achter alsof hij stilstond en breidde zijn voorsprong gestaag uit, ondanks een dappere soloachtervolging van de Belg. Achter hen streden Juan Ayuso, Paul Seixas en Christian Scaroni om het brons, maar het goud was al lang vergeven.

Bakelants spaarde zijn woorden niet in zijn analyse van de Belgische tactiek. “Ze gingen vroeg achter hem aan, maar dat was naïef,” stelde hij. “Als je de koers hard maakt, put je vooral jezelf uit en speel je Pogačar in de kaart. De harde realiteit is dat je gewoon niets tegen hem kunt doen.”

Zelfs zonder ploeggenoten om zich heen – Matej Mohoric moest vroeg passen – oogde Pogacar onaangedaan. Hij reed beheerste wattages, neutraliseerde elke aanval en ging vervolgens alleen. “Als Pogacar koerst, komt er weinig tactiek aan te pas,” aldus Bakelants. “Hij wist dat hij geïsoleerd zou raken en besloot gewoon alleen te gaan. Koers voorbij.”

Hoewel Evenepoel knap tweede werd, kon ook hij niet ontsnappen aan kritiek. “Hij zat in het wiel van Pogacar en werd er afgezet – zo simpel is het,” analyseerde Bakelants. “Hij mag trots zijn dat hij daarna drie minuten sneller was dan de rest, maar hij moet af van dat zwart-witdenken: winnen is goed, niet winnen is slecht. Als je twee jaar lang telkens dezelfde renner tegenkomt, moet je erkennen dat hij op dit moment gewoon beter is.”

Met Il Lombardia in aantocht verwacht Bakelants weinig verrassingen. “Wie anders dan Pogacar gaat Lombardije winnen? Evenepoel en de rest maken momenteel geen kans,” klonk het nuchter. De ex-renner vergelijkt de huidige dominantie met het veldrijden van Mathieu van der Poel: “Het is alsof je naar veldrijden kijkt – het is altijd hetzelfde verhaal. Briljant, maar voorspelbaar.”

Toch ziet Bakelants nog licht aan het einde van de tunnel. De volgende generatie, met talenten als Paul Seixas (19, brons op het EK) en Isaac del Toro, kan volgens hem op termijn voor een frisse dynamiek zorgen. “Het is nog te vroeg om te zeggen of zij ooit Pogacars niveau kunnen halen,” zei hij. “Maar het zijn dit soort jonge renners die de spanning kunnen terugbrengen. Pas als alle puzzelstukjes samenvallen, krijgen we weer echte gevechten.”