Thymen Arensman moet aan zijn zelfvertrouwen werken: "Als topsporter is er niets vervelender dan mentaal zo worstelen dat het fysiek niet lukt"

Thymen Arensman is opnieuw niet in staat gebleken om zich te meten met de besten in de openingsetappe van de Giro d’Italia. Zelfs Mads Pedersen — normaliter geen concurrent voor het klassement — bleek te machtig. Kostbare seconden gingen verloren. Maar volgens de analisten in de podcast Kop over Kop ligt het probleem niet bij zijn benen, maar tussen zijn oren. De grootste vijand van de 25-jarige klimmer blijkt zijn eigen mentaliteit.

Voormalig ploeggenoot Lars van den Berg leeft mee met Arensman. "Je hoorde achteraf dat het dit keer niet fysiek was, maar vooral mentaal. Hij heeft zichzelf gewoon gek gemaakt," aldus Van den Berg, die zijn oud-collega al sinds de jeugdcategorieën kent. "Je ziet dat hij enorm met zichzelf worstelt. En als topsporter is er niets frustrerender dan mentaal zo vastzitten dat het zich fysiek uit. Ik vind het bijzonder triest."

Ook analist Bobbie Traksel wijst op de rol van zelfopgelegde druk. "Als het een Belg was geweest, had ik het begrepen — daar is de media-aandacht vele malen groter. Natuurlijk wordt er over hem gepraat; hij is de Nederlandse hoop. Maar het is Arensman zelf die die druk voelt en vergroot."

Jan Hermsen vult aan: "In een grote ronde kun je niet weglopen voor die druk. Op het moment dat hij op het podium kan rijden, krijgt hij de kriebels. Het fysieke probleem lijkt opgelost, maar het mentale is nog niet aangepakt." Hermsen herinnert zich nog de Giro van vorig jaar, waarin Arensman knap zesde werd. "Ik sprak hem drie weken lang, maar het beste interview was pas in Rome, toen de stress van zijn schouders was gevallen. Pas toen zagen we de echte, ontspannen Thymen."

Van den Berg bevestigt dat deze mentale strijd al op jonge leeftijd zichtbaar was. "In de jeugd en bij de beloften legde hij zichzelf al enorm veel druk op. Als het niet ging zoals hij wilde, had hij het daar bijzonder moeilijk mee. En het kwam niet van buitenaf — er stond geen vader langs de kant te schreeuwen. Hij deed het zichzelf aan."

"Ik herinner me een Tour de l’Avenir met hem, na zijn tweede plaats achter Pogacar. Iedereen verwachtte dat hij dat jaar zou winnen. We hadden een ijzersterk Nederlands team, maar je zag dat hij onder die verwachting gebukt ging," aldus de voormalige renner.

Hermsen benoemt ook het gebrek aan zelfvertrouwen, zelfs op zijn beste dagen. "Toen hij die etappe won in de Tour of the Alps, was dat fantastisch. Maar de volgende dag zegt hij in een interview dat Michael Storer op dat moment beter is dan hij. Remco Evenepoel zou zoiets nooit zeggen. Juist op zijn hoogtepunt is er twijfel. Dan gelooft hij nog steeds dat anderen sterker zijn."

Het is een patroon dat doet denken aan Tom Dumoulin, die op het absolute topniveau eveneens worstelde met druk en verwachtingen. Maar Dumoulin wist daar tijdelijk een werkbare balans in te vinden. Voor Arensman ligt daar de uitdaging: erkennen dat mentale kracht net zo trainbaar is als fysieke vorm. Pas als hij dat gevecht aandurft, kan hij zijn ware potentieel benutten.