Als inwoner van Monaco, op slechts een paar kilometer afstand van Sanremo, heeft
Michael Matthews elk jaar extra motivatie om te presteren in
Milano-Sanremo. Na twee podiumplekken reed Matthews in de laatste meters op kop van het peloton, maar hij moest in de eindsprint genoegen nemen met de tweede plaats achter
Jasper Philipsen.
"Het is moeilijk, natuurlijk ben ik blij met een podiumplaats maar het is ook balen om er zo dichtbij te zijn. Ik denk dat ik morgenochtend blij zal zijn met mijn prestatie, maar dit moment, nu ik zo dicht bij een monument ben na zoveel podiumplaatsen, is moeilijk," zei Matthews in een interview na de wedstrijd. "...Om eerlijk te zijn denk ik dat ik alles perfect heb gedaan, ik zou nu niets veranderen."
Matthews' wedstrijd was perfect getimed, onder de radar volgde hij de wielen tijdens de aanvallen van
Tadej Pogacar op de Poggio en vervolgens van de achtervolgende groep tijdens de slotkilometers. Hij kwam bijna weg met een perfect plan en toen hij zijn eindsprint inzette, had hij een voorsprong op
Mads Pedersen. Op dit punt was het waarschijnlijk dat hij eindelijk zijn eerste monument op 33-jarige leeftijd zou winnen, maar Jasper Philipsen kwam door het smalle gat aan de linkerkant om hem heel kort te verschalken.
"Natuurlijk waren ze moeilijk, maar ze waren waarschijnlijk niet zo sterk als we allemaal dachten tijdens de wedstrijd," zei Matthews over de bewegingen van de Sloveense kampioen. "Maar dat kwam mij beter uit en ik kon de beklimmingen met betere benen doorkomen aan de finish. "
"De manier waarop ik terugkwam, ik ben echt trots op mezelf,
Parijs-Nice ging natuurlijk niet volgens plan, maar dit is mijn favoriete wedstrijd van het jaar en het is een wedstrijd waar ik altijd graag presteer en het tovert altijd een glimlach op mijn gezicht bij de start. Om hier op het podium te staan is echt speciaal," concludeerde hij;