“Het was een verschrikkelijk jaar”: na de strijd met long covid herwint Marlen Reusser haar kracht en keert ze bij Movistar terug naar de absolute wereldtop

Reusser stond al jaren te boek als een van de beste rensters ter wereld. In 2023 kende ze een grandioos seizoen, met ritwinst in de Tour de France Femmes, eindzeges in de Itzulia Women en de Tour de Suisse, overwinningen in Gent-Wevelgem én een Europese titel. Maar in 2024 ging het mis. Een lange strijd met long covid wierp haar ver terug en noopte haar ertoe haar seizoen al in juni te beëindigen.

“Het was een verschrikkelijk jaar,” gaf ze later toe. “Ik voelde me leeg, en de angst dat ik nooit meer op mijn oude niveau zou komen, was reëel.” Op haar 33e vreesde Reusser dat de jongere generatie haar voorbij zou fietsen.

Ook binnen SD Worx rommelde het. De ploeg beschikte over een overvloed aan kopvrouwen — Vollering, Kopecky, Wiebes, Vas, Fisher-Black, Bredewold én Reusser — maar de vrouwenkalender bood simpelweg te weinig ruimte voor zoveel ambities. “Het was onvermijdelijk dat er wrijving zou ontstaan,” klonk het destijds uit de entourage. “Er waren gewoon te veel leiders.”

In de winter tekende Reusser een driejarig contract bij Movistar Team, en daar bloeide ze opnieuw open. Van meet af aan viel op hoezeer ze zich had ontwikkeld als klimmer. Waar ze ooit een pure tijdrijdster was, leek ze nu beter bestand tegen lange, steile beklimmingen – en dat op een manier die deed denken aan de oude meesters.

Ze begon het seizoen rustig, maar in het voorjaar kwam de ommekeer. In mei vond ze haar ritme en klom ze weer naar de top. “Ze deed denken aan Miguel Indurain,” schreef La Gazzetta dello Sport: “een krachtige renster die met haar tijdritmotor zelfs in het hooggebergte standhoudt.”

Haar inspanningen wierpen snel vruchten af. In de Vuelta Femenina eindigde ze als tweede, enkel geklopt door Vollering. Kort daarna won ze zowel de Vuelta a Burgos Feminas (voor Elisa Longo Borghini) als de Tour de Suisse Women (voor Vollering), met zeges in bergritten, tijdritten en heuvelritten. Daarbovenop pakte ze haar Zwitserse nationale tijdrittitel, wat haar vertrouwen nog verder aanwakkerde richting de Giro Donne.

In Italië leek Reusser onstuitbaar. Ze won de tijdrit in Bergamo en reed dagenlang schouder aan schouder met Elisa Longo Borghini, die uiteindelijk de Giro Donne won met slechts enkele seconden voorsprong. “Elisa was top, maar Marlen zat er heel dicht op,” schreef Corriere dello Sport.

Haar ambities voor de Tour de France Femmes waren groot, maar een plotselinge buikgriep dwong haar op dag één tot opgave. “Dat was pijnlijk,” gaf ze toe. “Ik had het gevoel dat ik iets groots kon doen.”

Reusser sloot haar jaar niet af met teleurstelling, integendeel. Anderhalve maand later keerde ze terug in competitie op het WK tijdrijden in Kigali (Rwanda), waar ze het veld verpulverde en haar eerste regenboogtrui veroverde. Ze versloeg Anna van der Breggen met maar liefst 51 seconden op een heuvelachtig parcours dat haar perfect lag.

Ook in de wegrit toonde ze zich de sterkste renster, maar een tactische fout van de favorieten voorkwam dat ze meedeed om de zege. Nauwelijks enkele dagen later pakte ze in Frankrijk ook haar vierde Europese titel tijdrijden, opnieuw met een dominante prestatie.

“Het voelde alsof alles op zijn plaats viel,” vertelde ze aan Zwitserse media. “Na 2024 had ik nooit gedacht dat ik dit nog kon bereiken. Nu weet ik dat ik sterker ben dan ooit.”

Terwijl SD Worx – ProTime in 2025 voortleefde op haar sterrenerfgoed, bewezen Vollering, Fisher-Black en Reusser dat de ploeg vooral wereldklasse had uitgezwaaid. Voor Reusser was de transfer naar Movistar meer dan een sportieve keuze – het was een bevrijding.

Haar wederopstanding leverde Movistar niet alleen grote zeges op, maar ook een leider die het team stabiliteit en uitstraling bracht. “Ze is het toonbeeld van professionaliteit,” zei ploegleider Pablo Lastras. “Ze is rust, klasse en kracht in één.”