Franse expert suggereert dat "Merckxisme Syndroom" en "Armstrongiaans Trauma" ons verhinderen te genieten van de grootsheid van Tadej Pogacar

Met 25 overwinningen had het seizoen van Tadej Pogacar nauwelijks beter kunnen zijn. En het zijn niet zomaar overwinningen, hij domineerde met monsterlijke solo's waaronder een 80 km lange aanval in Strade Bianche, 50 km solo in Lombardije en tot slot de spectaculaire 100 km lange aanval op de Wereldkampioenschappen. Natuurlijk wordt er kwaad gesproken over doping en wordt de Sloveen vergeleken met controversiële figuren als Eddy Merckx en Lance Armstrong. Ondertussen proberen anderen te genieten van de grootsheid waar ze getuige van zijn.

"Alle gedrags-, psychosociologische en neurologische studies zullen het bevestigen, de wielerfan is eeuwig ontevreden. De reden voor deze toestand is nu bekend, het is het resultaat van de associatie van twee ernstige pathologieën, de ene heet 'Merckxisme Syndroom' en de andere heet 'Armstrongiaans Trauma'," legt Marc Fayet uit in zijn Cyclism'Actu column.

"De eerste, geërfd uit de tijd dat er in de vorige eeuw een beroemde kannibaal tekeer ging die slechts een paar kruimels van gebeurtenissen aan zijn tegenstanders overliet (vooral die waaraan hij niet deelnam) en de tweede, opeenvolgend aan de onbetwiste heerschappij van een Amerikaanse seriebedrieger die zijn wereld zo'n vijftien seizoenen lang wist te misbruiken."

"Uit deze twee tijdperken ontstond allereerst bij de journalisten een proza dat gebaseerd was op de uiting van een vermoeidheid om dag na dag, week na week en seizoen na seizoen hetzelfde verhaal te moeten vertellen dat telkens steevast begon met 'Plots versnelde Merckx en liet zijn laatste vluchtmakkers achter'.

Tot nu toe is de dominantie van Pogacar erg Merckx-achtig. Zoveel dat velen zouden weigeren om te accepteren dat iemand zo gemakkelijk wint: "Het lijkt erop dat in 2024 deze twee sluimerende ziekten plotseling zullen opduiken om één te worden en de hele wielerwereld zullen overnemen, waardoor we niet echt kunnen genieten van de komst van de grootste wielerkampioen ter wereld," merkt Fayet op.

Het is waar dat de jongen die lacht terwijl hij trapt een onthutsend gemak heeft in het uitoefenen van zijn sport, die veel meer op een spel lijkt dan op een inzet. Het is ook waar dat wanneer hij besluit te vertrekken, journalisten niet anders kunnen dan de formule van hun voorgangers uit de vorige eeuw herhalen: 'Plots versnelde Pogacar en liet zijn laatste vluchtmakker achter'.