Ethan Hayter voltooit transformatie: van sprinter tot tijdritspecialist bij Quick-Step

Ethan Hayter gold jarenlang als een van de grootste talenten uit de Britse wielergeneratie. Hij werd prof bij INEOS Grenadiers, waar hij zich ontpopte tot een veelzijdige renner met sprint, punch en tijdrijderskwaliteiten. Maar de Engelsman bewandelt intussen een ander pad. Zijn overstap naar Soudal–Quick-Step volgde na een moeizame relatie met het management van INEOS en markeert de start van een nieuw hoofdstuk – als volbloed specialist tegen de klok.

Toen Hayter begin dit jaar zijn nieuwe ploegtrui aantrok, spaarde hij in interviews de Britse grootmacht niet. Hij vertelde openlijk dat het binnen INEOS steeds moeilijker werd om met passie te koersen. “Als je een wielerploeg runt als een bedrijf, verdwijnt het vuur. Dat was de laatste jaren het geval bij INEOS. Koersen voelde steeds meer als een baan,” zei hij toen.

Hayter begon zijn profcarrière als sprinter en puncheur, met een voorliefde voor het tijdrijden. In 2021 behaalde hij meerdere zeges en podiumplaatsen, onder meer na een fel duel met Julian Alaphilippe en Wout van Aert in de Tour of Britain. Een jaar later volgde winst in de Ronde van Polen, waarmee hij bewees dat hij ook als klassementsrenner kon uitblinken op WorldTour-niveau.

Maar daarna stokte de opmars. Valpartijen en onzekerheid in de positionering ondermijnden zijn sprintcapaciteiten, terwijl de klassiekers moeilijk te combineren bleken. In 2024 werd hij nog wel Brits kampioen op de weg, maar het seizoen bleef mager. INEOS wilde niet langer investeren, en Hayter zelf zag geen toekomst meer in die structuur. Hij tekende een tweejarig contract bij Soudal–Quick-Step.

De overstap bracht aanvankelijk weinig succes. In de eerste maanden van 2025 behaalde Hayter slechts één toptienplaats – in de tijdrit van de Itzulia Basque Country. In de Giro d’Italia kreeg hij vrijheid, maar kon die niet verzilveren: hij eindigde slechts drie keer in de top honderd en zat één keer in een ontsnapping, zonder uitzicht op resultaat. Het bleef bij anonieme koersen en vlakke ritten zonder glans.

Na de Giro kantelde zijn vorm. In de Baloise Belgium Tour klopte hij niemand minder dan Filippo Ganna in de tijdrit – een verrassende maar verdiende overwinning, want de twee staken met kop en schouders boven de rest uit. Kort daarna pakte hij ook de Britse nationale titel tegen de klok.

Die discipline redde zijn seizoen. Waar hij elders onzichtbaar bleef, toonde Hayter in het tijdrijden regelmaat en pure klasse. Hij won ook de tijdrit in de Ronde van Luxemburg, eindigde als vierde op het Europees kampioenschap en sloot het jaar af met winst in zowel de proloog als de tijdrit van de Ronde van Nederland. Het algemeen klassement leek binnen bereik, maar een valpartij in de koninginnenrit zorgde voor een vroegtijdige opgave.

Hayters seizoen was grillig, maar zonder twijfel succesvol. Hij is niet langer de explosieve sprinter of klassieke puncheur van vroeger, maar heeft zich heruitgevonden als pure tijdrijder. Bij Soudal–Quick-Step, dat afscheid neemt van Remco Evenepoel, lijkt Hayter klaar om de nieuwe kopman van de ploeg te worden in het werk tegen de klok – een renner die zich via omwegen en tegenslagen opnieuw heeft uitgevonden.