De Tour doorstaan met een blessure: wat niemand zag achter Pogačars glimlach

bedenk een aantal pakkende en prikkelende titels met quotes die kans maken om viraal te gaan op Discover voor dit artikel: Voor voormalig Vuelta-winnaar Chris Horner was het pijnlijk herkenbaar: de worsteling van Tadej Pogačar in de slotweek van de Tour de France 2025. In een openhartige video op zijn YouTube-kanaal deelde de Amerikaan zijn persoonlijke ervaringen met blessures op het hoogste niveau – en de vaak onzichtbare tol die het eist van een klassementsrenner.

“In die tijd was tramadol nog legaal, en ik gebruikte het veel,” blikt Horner terug op een gelijkaardige knieblessure in 2009. “Het hielp me door de etappes heen, maar het zorgde er ook voor dat ik dag na dag zwaarder werd. De pijn was zo intens, dat zelfs trappen draaien een gevecht was.”

De analyse van Horner viel samen met de eigen bekentenis van Pogačar dat hij dicht bij opgave stond. De viervoudig Tourwinnaar gaf toe dat hij twijfelde of hij Parijs überhaupt zou halen, nadat hij last kreeg van hevige kniepijn en afzag in de ijskoude Alpen. “De dag na de Ventoux kreeg ik pijn in mijn knie en begon ik te twijfelen of ik kon doorgaan,” zei de Sloveen eerder deze maand in de podcast van Tour 202. “Mijn lichaam was in shock. Ik voelde me allesbehalve goed.”

Volgens Horner lag het kantelpunt in etappe 11, toen Pogačar betrokken raakte bij een valpartij na contact met een Uno-X-renner. “Hij gleed weg naar links, raakte een verkeerseiland, sprong weer op en reed verder,” beschrijft Horner. “Ik zeg niet dat dat het begin was van de blessure – we weten niet eens welke knie het was – maar als je heup verkeerd terechtkomt, raakt je lichaam uit balans. Daarna maak je duizenden pedaalslagen en begint het ergens te wringen.”

De pijn werd pas echt voelbaar na de rit naar de Mont Ventoux in etappe 16. Sindsdien oogde Pogačar ingetogener: minder aanvallend, berekender. De renner die normaal de koers kleur geeft met brutale demarrages, reed nu behoudend en met zichtbaar ongemak. “Dit is de volwassen versie van Pogačar,” analyseert Horner. “Als je Jonas Vingegaard niet los kunt rijden, moet je zorgen dat je geen tijd verliest. Hij reed slim. Hij schakelde een versnelling terug.” Die koersaanpassing was zichtbaar in ritten 18 en 19, waar Ben O’Connor en Thymen Arensman hun kans grepen, terwijl Pogačar koelbloedig zijn klassement verdedigde. “Het was geen gebrek aan motivatie,” benadrukt Horner. “Wat we zagen, was een renner in pijn, die zijn GC veiligstelde.”

Horner wees ook op een vaak genegeerd effect van blessures: vocht- en gewichtstoename. “Wanneer je lichaam trauma oploopt, houdt het vocht vast,” legt hij uit. “Ik heb in het ziekenhuis gelegen na een val, niets gegeten, en kwam er zwaarder uit. Zeven, acht pond. Dat gebeurt.”

Dat extra gewicht – zelfs een kilo of twee – kan rampzalig zijn in de laatste bergetappes van een Grote Ronde. “Normaal gesproken verlies je gewicht naarmate de koers vordert,” zegt Horner. “Maar nu kwam hij juist aan. En elke gram telt als je de Loze of de Ventoux moet beklimmen.”

Hij herinnert zich zijn eigen ervaring in de Ronde van Californië 2009, toen hij na een val op zijn knie met behulp van tramadol doorreed. “Ik nam het agressief, gewoon om door de etappes te komen,” zegt hij. “Maar het was duidelijk: ik werd zwaarder. Mijn vorm verdween. Ik zei tegen mijn ploegmaats: wacht niet op me op Mount Palomar.”

Horner insinueert niets over mogelijk medicijngebruik door Pogačar, maar benadrukt dat de fysieke reactie op pijn universeel is. “Of het nu door een blessure komt of door medicatie – dat vasthouden van vocht is écht.”

Voor Horner is Pogačars openheid over zijn knieblessure belangrijk. “Ik hou van het artikel,” zei hij. “Ik waardeer dat hij eerlijk is. Het helpt iedereen om te begrijpen waarom hij reed zoals hij reed.”Die eerlijkheid onderstreept ook Pogačars veerkracht. Hij won niet alleen de Tour; hij deed het onder fysieke druk, in koude omstandigheden en met een sluimerende blessure. Waar het makkelijk mis had kunnen gaan, bleef hij overeind.

Horner: “Als hij had opgegeven, hadden we nu gezegd: Jonas is opnieuw de beste renner ter wereld. Maar je moet rekening houden met valpartijen, blessures, de dingen waar renners mee dealen.”Pogačars latere overwinningen in Il Lombardia en op het WK op de weg in Zürich maakten korte metten met elke suggestie van achteruitgang.

Horner sloot af met een boodschap die beklijft: aan de top van de sport zijn de marges miniem. “Een kleine knieblessure had Pogačar zomaar de Tour kunnen kosten,” zei hij. “Als hij was afgestapt, was het hele verhaal anders geweest.”

Zijn eigen verhalen – over valpartijen, ziekenhuisopnames, tramadolgebruik en het onzichtbare gewicht dat een renner meetorst – geven Horners analyse extra gewicht. “Pogačar verveelde zich niet,” besloot hij. “Hij had pijn. En toch won hij.”