ANALYSE | Vaarwel Romain Bardet: Wat was het mooiste moment uit de carrière van de Fransman?

De slotetappe van het Critérium du Dauphiné 2025 markeerde meer dan het einde van een koersweek in de Franse Alpen. Het betekende ook het definitieve afscheid van een tijdperk. Terwijl het peloton zich voor de laatste keer opstelde in deze editie, stond het eveneens stil bij het afscheid van Romain Bardet – een van de meest geliefde en gerespecteerde Franse renners van zijn generatie, die na meer dan tien jaar profwielrennen zijn carrière beëindigde.

En het afscheid was zoals Bardet zelf: stijlvol, ingetogen en waardig. Bij de start werd hij onthaald met een erehaag van zijn ploeggenoten bij Team Picnic PostNL en een warm applaus vanuit het peloton. Op de laatste beklimming van zijn profcarrière rechtte hij zijn rug, liet het tempo varen en liet de emoties toe. Hand in hand met ploeggenoot en goede vriend Chris Hamilton reed hij richting de top – glimlachend, zwaaiend, en zichtbaar ontroerd.

"Ik heb me hier lange tijd op voorbereid," vertelde Bardet na afloop via een persbericht van zijn ploeg. "Sinds voor de Giro heb ik alles bewust beleefd. Vandaag langs de kant zoveel mensen te zien, dat maakt het bijzonder. Het was moeilijk om de emotie niet te laten overheersen."

Hoewel het peloton er zoals altijd hard aan toe ging, vond Bardet onderweg momenten van reflectie. "De start was emotioneel, maar de etappe zelf ging in een razend tempo. Ik ben blij dat ik mijn laatste koersdag mocht beleven in zo’n prachtige omgeving, midden in de bergen die me gevormd hebben. En dat ik samen met vrienden de finish bereikte – dat maakt het compleet."

Sinds zijn profdebuut in 2012 bij AG2R La Mondiale groeide Bardet uit tot een gezicht van het Franse wielrennen. Zijn definitieve doorbraak volgde in 2014 met een zesde plaats in de Tour de France. Maar het waren vooral de jaren 2016 en 2017 die zijn naam in de harten van de Franse wielerfans graveerden.

In 2016 schreef hij geschiedenis met een daverende solozege in etappe 19 naar Saint-Gervais-Mont Blanc, in barre weersomstandigheden. Hij eindigde als tweede in het eindklassement, achter enkel Chris Froome. Een jaar later mocht hij opnieuw het eindpodium beklimmen – deze keer als derde, na een spectaculaire overwinning op Peyragudes, waar hij met een venijnige slotklim de etappe naar zich toetrok.

Die prestaties maakten hem tot het symbool van hoop voor een land dat sinds Hinault in 1985 geen Tourwinnaar meer kende. Bardet’s elegante, ogenschijnlijk moeiteloze klimstijl, gekoppeld aan zijn bedachtzame persoonlijkheid, maakten hem tot een unieke figuur: een rennersfiguur met intellectuele diepgang, geliefd om zijn aanpak evenzeer als om zijn uitslagen.

In totaal verzamelde hij vier Touretappes, twee podiumplaatsen in Parijs, en zes top-10 noteringen – waaronder een zevende plek in zowel 2022 als 2023. In 2019 won hij bovendien het bergklassement van de Tour, in een editie waarin ook Thibaut Pinot en Julian Alaphilippe schitterden.

Hoewel de Tour het fundament vormde van zijn reputatie, beperkte Bardet zich allerminst tot de Franse ronde. In 2018 behaalde hij zilver op het WK in Innsbruck, achter Alejandro Valverde. In 2021 boekte hij zijn eerste grote overwinning sinds lange tijd door in de Vuelta a España solo te zegevieren op Pico Villuercas – zijn eerste etappezege voor Team DSM, na zijn overstap van AG2R.

Hij pakte ook ritzeges in onder meer de Dauphiné en de Tour de l’Ain, en reed tweemaal in de top-10 van de Giro d’Italia. In zijn laatste seizoen, 2025, leek hij in de Giro nog één keer te gaan schitteren, tot Isaac del Toro hem in extremis een etappezege ontzegde.

Toch doet dat weinig af aan zijn nalatenschap. In ruim een decennium bouwde Romain Bardet aan een carrière gekenmerkt door klasse, respect en authenticiteit. Een renner die nooit het grootste palmares had, maar zelden iemand onberoerd liet. Zijn afscheid was geen bombastisch slotakkoord, maar een ingetogen eerbetoon aan een groot coureur. Precies zoals hij het zelf gewild zou hebben.

Een terugblik op de carrière van Romain Bardet is niet compleet zonder stil te staan bij dat ene magische moment: etappe 1 van de Tour de France 2024.

In wat zijn laatste deelname aan La Grande Boucle zou worden, bezorgden Bardet en zijn jonge ploegmaat Frank van den Broek het peloton meteen een schok. In een heroïsche openingsrit wisten ze een aanstormend peloton met slechts vijf seconden voor te blijven. Bardet soleerde over de meet en mocht, na jaren van proberen, eindelijk het felbegeerde geel aantrekken.

Het was een triomf van het hart, van doorzettingsvermogen, van een coureur die al zo vaak dichtbij was geweest. De dag erop raakte hij de trui alweer kwijt – maar dat kon hem niets schelen. Voor Bardet was het moment daar, eindelijk. Hij had de gele trui gedragen, en hij zou later openlijk verklaren dat dit het mooiste moment uit zijn carrière was.

Wat Bardet onderscheidde, was niet enkel de manier waarop hij koerste, maar vooral hoe hij in het peloton stond. In een tijdperk waarin data, wattages en millimeters het koersverloop bepalen, bleef Bardet trouw aan zijn intuïtie. Hij was een denker, een lezer, een renner die sprak met diepgang en reflectie.

Hij uitte zich openlijk over mentale gezondheid, pleitte voor betere hersenschuddingprotocollen, en liet zich niet reduceren tot een getraind algoritme op twee wielen. Hij was, zoals velen hem noemden, de laatste romanticus van het peloton – iemand die koersde met het hart in plaats van de rekenmachine. Zelfs toen de zeges schaarser werden, bleef hij geliefd, juist om wie hij was.

Hoewel Bardet nu afscheid neemt van de WorldTour, zet hij zijn fiets zeker niet aan de kant. Gravelwedstrijden lonken – een discipline die hem op het lijf geschreven lijkt: rauw, buiten de gebaande paden, wars van over-analyse. Een ritme waarin hij opnieuw kan rijden zoals hij het liefste doet: vrij, verbonden met het landschap, en zonder druk van klassementen of camera’s.

Zijn afscheid tijdens de slotklim van de Dauphiné was allesbehalve groots of bombastisch. Geen vuurwerk, geen eindzege – maar een menselijk moment. Een zwaai, een glimlach, een paar tranen.

Maar wat Romain Bardet nalaat, is misschien wel waardevoller: het respect van zijn collega's, de genegenheid van miljoenen fans en een carrière die altijd trouw bleef aan zichzelf.