ANALYSE | Europese Kampioenschappen, Italiaanse Klassiekers en Veldrijden: Welke koersen staan er nog op het programma in 2025?

Hoewel het doek in Kigali gevallen is en de Grote Rondes achter de rug zijn, is het wielerjaar 2025 allerminst voorbij. Sommige hoofdstukken zijn afgesloten, maar andere eisen nog steeds hun plaats in de spotlights. Van continentale ambities tot Italiaanse eendaagse koersen in de herfst, en uiteindelijk de terugkeer naar de modder van het veldrijden: de slotfase van dit seizoen belooft spanning, verrassingen en overgangsmomenten.

Vooraleer het seizoen definitief wordt afgesloten, verschuift de blik naar de Europese kampioenschappen op de weg, van 1 tot 5 oktober in Drôme-Ardèche. Voor renners die in Kigali niet aan hun trekken kwamen of nog op zoek zijn naar eerherstel, is de Europese kampioenentrui een prijs van formaat. De wegrit voor de elites mannen, 202,5 kilometer lang met meer dan 3.300 hoogtemeters, is ontworpen om het peloton uiteen te drijven.

Opnieuw is Tadej Pogacar dé uitgesproken favoriet, maar met Remco Evenepoel en Jonas Vingegaard in het veld wordt de weg naar een nieuwe titel allerminst eenvoudig. Voor landen die nog geen medailles konden rapen, vormen deze kampioenschappen de laatste kans. Anderen, leeggereden na het WK, kiezen mogelijk voor een behoudende aanpak. Maar wie wél aan de start verschijnt, zal met nieuwe ambitie rijden. Met namen als Pogacar, Evenepoel en Ayuso belooft de koers een tactisch mini-WK te worden: minder ploegmaats, meer urgentie. Voor titelverdediger Tim Merlier biedt het zware parcours helaas geen perspectief om zijn titel te prolongeren.

Eens de continentale truien verdeeld zijn, lonkt Italië. De herfstklassiekers, vaak onderschat in de internationale wieleragenda, vormen traditioneel het strijdtoneel waar vermoeidheid en tactiek samenkomen, en waar late-seizoen specialisten nog één keer schitteren. Koersen als de Coppa Sabatini, Milano–Torino en Giro dell’Emilia zorgen voor animatie in de aanloop naar de grote finale.

Het pronkstuk is en blijft de Ronde van Lombardije, de “Koers van de Vallende Bladeren”, op zaterdag 11 oktober. Het parcours van Como naar Bergamo telt 238 kilometer en ruim 4.400 hoogtemeters. Als laatste Monument van het jaar draagt de wedstrijd een bijzondere lading. Voor Pogacar, tweevoudig wereldkampioen en viervoudig winnaar op rij, ligt er opnieuw geschiedenis in het verschiet: winst zou betekenen dat hij in 2025 op het podium van álle Monumenten stond. Voor sommigen is het de ultieme kans om het seizoen met een hoogtepunt af te sluiten, voor anderen een laatste mogelijkheid om prestige te redden na een teleurstellende Grote Ronde of een mager WK.

Wie met reserves uit Kigali en de Europese kampioenschappen komt, kan nog een rol van betekenis spelen. Pure klimmers, punchers of durvers in de late ontsnapping hebben op dit veeleisende profiel een uitgelezen kans. Maar als Pogacar ook maar in de buurt komt van de vorm die hij heel het seizoen tentoonspreidde, zal hij ongetwijfeld van ver proberen door te trekken.

Wanneer de racefietsen de winterstalling in gaan, rollen de dikke banden de arena binnen. Het veldritseizoen 2025-2026 opent met de Wereldbeker, verspreid over twaalf manches in zes landen. Waar de weg draait om uithouding, vraagt de cross om explosiviteit, stuurvaardigheid en herhaaldelijke versnellingen. Renners moeten hun motor volledig ombouwen om competitief te zijn op de modderige omlopen.

Vooral in België en Nederland is er nauwelijks adempauze. Naast de Wereldbeker vullen Superprestige, X²O en andere klassementen de kalender, met een vrijwel wekelijkse strijd. Het absolute hoogtepunt lonkt echter in de winter: de wereldkampioenschappen veldrijden. Mathieu van der Poel jaagt daar op een achtste regenboogtrui, maar de vraag is of Thibau Nys of Wout van Aert hem dit keer meer weerwerk kunnen bieden.