"We hebben veel meer mensen gezien die het slachtoffer werden van een burn-out" - Bernard Hinault waarschuwt Tadej Pogacar

Het is inmiddels veertig jaar geleden dat Frankrijk de Tour de France op zijn naam schreef. Bernard Hinault, de laatste Franse winnaar in 1985, spaarde zijn woorden niet in een interview met L'Équipe. De Breton, bekend als ‘de Badger’, stak zijn zorgen over het schrijnende gebrek aan Franse successen in het algemeen klassement niet onder stoelen of banken.

"Er zijn geen resultaten, en al helemaal geen kans om de Tour te winnen," aldus Hinault. "Het is een harde constatering, maar onvermijdelijk: Frankrijk kent geen grote kampioenen meer die het geel in Parijs kunnen dragen."

Volgens Hinault ontbreekt het Franse renners niet alleen aan talent, maar ook aan ambitie. “Klagen is een teken van zwakte. Ze hadden mijn woorden als motivatie moeten gebruiken om me het tegendeel te bewijzen. Maar ik verzin niks: hun prestaties zijn simpelweg ondermaats. Wie aan topsport doet, wil winnen. Maar als ik de Fransen hoor zeggen dat een plek in de top 10 hun doel is, dan weet ik genoeg. Kijk naar David Gaudu: vierde in 2022, en het werd gevierd alsof hij de Tour had gewonnen. Die overdreven lof heeft hem eerder afgeremd dan gestimuleerd.”

Volgens Hinault is Frankrijk het contact met de top van het mondiale wielrennen volledig kwijtgeraakt. “De sport is internationaler dan ooit. Talent borrelt overal op, van Slovenië tot Colombia, maar Frankrijk blijft achter. We hebben nauwelijks renners die een top 10-notering in een grote ronde kunnen afdwingen. En dat is een trend die zich al jaren verdiept.”

De voormalig kampioen haalt Julian Alaphilippe aan als voorbeeld van hoe het anders kan. “Niemand verplicht Franse renners om zich krampachtig op de Tour te richten. Er zijn zoveel prachtige koersen te winnen. Alaphilippe heeft een imposant palmares opgebouwd juist omdat hij verder keek dan de Tour. Hij is een puncher, geen klimmer. Waarom zou hij zich in bochten wringen voor een achtste plek in Parijs, die iedereen een week later alweer vergeten is?”

Toch gloort er hoop aan de horizon in de persoon van de 18-jarige Paul Seixas, een talent waar de Franse wielerwereld hoge verwachtingen van koestert. Maar ook daar waarschuwt Hinault voor te vroege druk. “Laat die jongen eerst de Tour de l’Avenir winnen. Het was prachtig dat hij het Critérium du Dauphiné mocht rijden, daar leer je van. En waarom zou hij volgend jaar niet de Tour rijden? Hij is dan 19, een leeftijd waarop je alles kunt ontdekken.”

Tot slot werd Hinault gevraagd naar Tadej Pogacar, de Sloveense klasbak die met drie Tourzeges op vijf deelnames hard op weg is naar het magische aantal van vijf – een record dat Hinault deelt met onder meer Merckx en Indurain. "Hij komt dichtbij, ja. En indrukwekkend is hij zeker. Ik hoor mensen zeggen dat het saai wordt, zoveel dominantie. Maar is het zijn schuld dat niemand hem uitdaagt?"

“Pogacar weet wat winnen én verliezen is in de Tour. Dat maakt hem gevaarlijk. Hij komt niet om alleen het geel te pakken, maar om drie weken te koersen. Dat herken ik. Ik had ook nooit het gevoel dat ik aan het werk was, ik had plezier.”

Toch waarschuwt Hinault voor het moment waarop alles omslaat. “Iedere kampioen krijgt te maken met obstakels. Pogacar lijkt onvermoeibaar en straalt niets dan vertrouwen uit. Maar juist dat constante presteren maakt hem ook kwetsbaar. Het is een smalle koorddans: wie te lang aan de top blijft zonder pauze, riskeert een terugslag. We hebben veel meer mensen gezien die het slachtoffer werden van een burn-out.”