Stefan Bissegger heeft een haat-liefdeverhouding met kasseien en zet zijn zinnen op Parijs-Roubaix

Hoewel tijdritspecialist Stefan Bissegger in 2023 niet op zijn best was, heeft de 25-jarige Zwitser er alle vertrouwen in dat hij in 2024 terug zal komen en hij mikt op meer dan alleen succes tegen de klok;

"Ik miste behoorlijk wat in de tijdritten, wat neerkwam op ongeveer acht procent minder kracht. Dat is echt veel als je bedenkt dat een half procent meer de doorslag kan geven in een tijdrit. Het was een flinke teleurstelling, maar nu zijn we klaar voor een belangrijk seizoen met de Olympische Spelen en de wereldkampioenschappen in eigen land", vertelt de EF Education-EasyPost-renner aan GCN.

Bissegger wil zich niet alleen laten zien in tijdritten, maar ook in de voorjaarsklassiekers, met name op de kasseien van Parijs-Roubaix. "Parijs-Roubaix wordt mijn eerste grote doel. Ik hou echt van Roubaix, maar dit jaar had ik echt pech in Dwars door Vlaanderen, waar ik mijn spaakbeen brak en geopereerd werd. Ik moest de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix op televisie kijken, wat frustrerend was, maar ik weet dat de laatste een wedstrijd is die bij me past. Als ik in goede vorm ben, weet ik dat ik het daar goed kan doen," legt hij uit. "Liefde is waarschijnlijk het verkeerde woord. Ik ben gewoon goed op de kasseien. In de race haat ik het omdat het pijnlijk is en alles doet pijn, maar je bent zo trots als je daar een goed resultaat neerzet. Het is meer haat-liefde. Ik denk niet dat er iemand is die van kasseien houdt omdat het pijnlijk is en als ze zeggen dat ze ervan houden, dan is dat een leugen. Ik denk dat ze ervan houden om snel te zijn op de kasseien en om anderen op achterstand te rijden."

"De sfeer na de race is altijd veel leuker als je terugkijkt, maar als je de verkenning doet, ben je vergeten hoe zwaar het was en krijg je blaren op je handen. Het is gewoon leuk om in zo'n wedstrijd te presteren," vervolgt Bissegger. "Ik heb één goed resultaat behaald, in 2021, toen ik in de kopgroep zat en 21e werd ondanks een gebroken schouderblad. Dat was pijnlijk, maar het liet zien dat ik goed bezig was. Het jaar daarna maakte ik een klein foutje en miste ik de aansluiting naar de kopgroep. Ik moet gewoon mijn hoofd erbij houden en op de juiste plek zitten. Op het juiste moment en in het juiste wiel."