Hij besluit een waterfles te schoppen…": Chris Horner over hoe het korte lontje van Remco Evenepoel hem misschien het WK heeft gekost

Het Wereldkampioenschap van 2025 werd gedomineerd door supersterren Tadej Pogacar en Remco Evenepoel, die wederom de twee regenboogtruien voor zichzelf hielden. Hoewel de Belg de individuele tijdrit domineerde, moest hij in de wegwedstrijd zijn eigen problemen overwinnen – met name technische problemen.

De eerste tien ronden van de race verliepen relatief kalm, met een geleidelijke eliminatie achterin het peloton die de favorieten niet veel beïnvloedde (behalve de opgaves van Ilan Van Wilder en Marc Soler na een massale valpartij). De actie werd verwacht op de scherprechter van de dag – Mount Kigali. Pogacar stelde niet teleur met twee versnellingen, waarvan de laatste fataal bleek. Evenepoel moest echter al bij de eerste lossen.

“Hij begon naar rechts te bewegen en keek over zijn schouder,” blikte Chris Horner terug op de race. Met de gebeurtenissen van dit seizoen in zijn hoofd kreeg de Amerikaan meteen een flashback van Evenepoel die Pogacar liet rijden in La Flèche Wallonne, Luik-Bastenaken-Luik en de Tour de France.

“En nu kreeg ik het gevoel: oh nee, is dit de vierde keer in 2025 dat Remco Evenepoel op dit moment de mist ingaat? Vergeet niet: hij zat vastgeklonken aan die groep, leek vrij comfortabel, maar dreef toen naar rechts en begon terug te zakken.”

De 25-jarige zat bij de eerste versnelling nog in het wiel van Pogacar, maar viel daarna volledig terug. De verklaring kwam snel toen de camera de olympisch kampioen oppikte, zichtbaar worstelend met zijn fiets.

“Remco Evenepoel trok zich niet alleen terug uit de kopgroep en zakte weg uit dat vijftal vooraan, maar hij gleed ook steeds verder door het peloton. Hij had allerlei problemen. Toen hij de top passeerde, sprong hij op de fiets, zoekend naar een oplossing. Geen lekke band, maar er was iets mis,” aldus Horner.

“Niemand werkte samen, renners vielen elkaar aan. Die tactiek werkt niet – je moet gewoon mannen op kop zetten. En in die groep van 35 zaten minstens drie Belgen (met Cian Uijtdebroeks en Quinten Hermans), vier Australiërs, meerdere Fransen, Denen… Als de chemie daar intact was gebleven…”

“Evenepoel begon te beseffen dat hij moest wisselen. Met zes ronden te gaan, op 90 kilometer van de finish, stond hij stil. Hij had net het gat weer gedicht en moest opnieuw stoppen.”

Dankzij landgenoten Quinten Hermans en Louis Vervaeke kon Evenepoel opnieuw aansluiting vinden met de favorietengroep. Maar vooraan lag Pogacar al een minuut vooruit, samen met Isaac del Toro en tijdelijk Juan Ayuso. Hoewel er achtervolgers genoeg waren om de Sloveen terug te halen, ontbrak de samenwerking.

Toen Australië, België en Italië eindelijk mannen op kop zetten, was Horner in zijn nopjes: “Dit is wat ik al vier, vijf jaar zeg: laat Tadej niet rijden en zet ploegmaats op kop.” Maar het duurde niet lang. Australië verloor Jay Vine en Michael Matthews, Italië stopte met rijden en België bleef alleen over. En opnieuw moest Evenepoel van fiets wisselen.

“Plotseling stak Remco zijn hand op, zakte naar achteren en werd boos omdat hij zijn ploegauto niet vond. Hij probeerde van de zwarte fiets af te komen die hij in de bevoorrading had gekregen, maar ook die werkte niet goed.”

“Hij stopte aan de rechterkant, stapte af en wachtte. Geen auto’s. Dan de Shimano-wagen – hij wuifde hem kwaad weg. Zijn armen in de lucht, frustratie. Geen ploegauto. Uiteindelijk schopte hij uit woede een bidon weg.”

Evenepoel sprong op zijn derde fiets – de ‘gouden’ – die eindelijk goed afgesteld leek. Met een enorme inspanning van Hermans vloog hij weer naar de favorietengroep, waar intussen renners waren weggevallen. Dit keer sloot hij solo het gat.

“Op die gouden fiets zagen we een andere Remco Evenepoel,” benadrukte Horner.

Dan vormde zich een sterke achtervolgende groep achter de eenzame leider Pogacar. Maar Evenepoels kompanen Ben Healy en Mattias Skjelmose waren leeg. Terwijl Evenepoel het meeste werk deed, groeide de kloof opnieuw.

“Hij schudde met zijn hoofd; hij wist dat hij Pogacar niet zou terugpakken. Hij versnelde, liet de anderen achter, maar Pogacar was ongenaakbaar,” aldus Horner.

De hoop dat Pogacar nog een fout zou maken, kwam niet uit. De Sloveen reed na een aanval op 100 kilometer van de finish onbedreigd naar zijn tweede wereldtitel. Evenepoel sleepte zilver uit de brand, op anderhalve minuut.

Evenepoel krijgt deze week de kans op revanche tijdens de Europese kampioenschappen, waar hij Pogacar opnieuw ontmoet in de wegrit. Woensdag al kan hij zich bovendien kronen tot onbetwiste koning van het tijdrijden door ook de Europese titel te veroveren – en tegelijk regerend olympisch, wereld- én Europees kampioen tegen de klok te worden.