"Een ongelooflijk emotionele dag... Ik had niet op een betere manier kunnen afsluiten" - Italiaanse sprintlegende laat iconische carrière achter zich

Elia Viviani heeft afscheid genomen van het wegwielrennen op de enige manier die écht bij hem past: aanvallend. De 36-jarige Italiaanse sprinter van Lotto-Dstny stond woensdag voor de start van de Giro del Veneto zichtbaar geëmotioneerd aan het vertrek in Vicenza, maar zoals altijd volledig gefocust op de koers. Het was zijn laatste wedstrijd op Italiaanse bodem — en hij wilde zich laten zien.

Na een uur koers, gereden aan een stevig tempo, sprong Viviani mee in de vroege vlucht. Een symbolisch gebaar, maar ook een sportief statement: zelfs op zijn afscheidsdag tussen Vicenza en Verona — de stad waar zijn profcarrière exact vijftien jaar geleden begon — wilde hij geen figurant zijn.

"Het is een ongelooflijk emotionele dag geweest," vertelde Viviani vooraf aan de verzamelde media. "Sinds ik mijn afscheid heb aangekondigd, heb ik talloze berichten gekregen van fans, vrienden, familie én concurrenten. Dat raakt me. Vandaag wil ik van elke kilometer genieten. Ik sluit een carrière af die ik niet mooier had kunnen dromen. Ik hoop dat ik iets heb teruggegeven aan het Italiaanse wielrennen."

Viviani neemt afscheid als een van de succesvolste en meest veelzijdige Italiaanse renners van zijn generatie. Zijn palmares telt 90 overwinningen op de weg, inclusief meerdere ritten in de Giro, de Tour én de Vuelta. Maar zijn invloed ging verder dan de sprintaankomsten waarin hij jarenlang excelleerde.

Zijn profcarrière begon in 2010 bij Liquigas-Doimo, waar zijn snelheid en koersinzicht hem al snel tot ‘de volgende grote Italiaanse finisseur’ maakten. In 2015 boekte hij zijn eerste Giro-ritzege in het shirt van Team Sky, maar zijn absolute doorbraak kwam tijdens zijn periode bij Quick-Step Floors (2018-2019). In die twee seizoenen beleefde hij zijn hoogdagen: vijf etappes in de Giro, de Maglia Ciclamino, de Europese titel op de weg in Alkmaar én een ritzege in de Tour de France, waarmee hij zijn trilogie aan Grand Tour-zeges compleet maakte.

Minstens zo indrukwekkend was Viviani’s carrière op de piste. Hij was het gezicht van de wederopstanding van het Italiaanse baanwielrennen. Zijn gouden medaille in het omnium op de Spelen van Rio 2016 vormde een mijlpaal voor zowel hemzelf als het Italiaanse wielrennen. Later voegde hij daar nog een bronzen medaille (Tokio 2021) en een zilveren (Parijs 2024) aan toe.

"Als je Olympisch goud wint, maakt dat iets in je los," blikt hij terug. "Mijn grootste successen op de weg kwamen pas na Rio. Die overwinning gaf me de vrijheid en het vertrouwen om alles te bereiken wat daarna kwam."

Elia Viviani was nooit de meest flamboyante renner, maar wel een toonbeeld van professionaliteit, toewijding en veelzijdigheid. Zijn afscheid markeert het einde van een generatie, maar zijn invloed — zowel op de weg als op de baan — zal nog lang voelbaar zijn.

In Verona, waar zijn verhaal ooit begon, sloot hij het symbolisch af: in de aanval, strijdend tot het einde.

Hoewel de Giro del Veneto het slotstuk was van zijn wegcarrière, is Elia Viviani nog niet klaar met koersen. Zijn competitieve vuur brandt onverminderd voort, met nog één doel in het vizier: de wereldkampioenschappen baanwielrennen in Chili. Daar hoopt de 36-jarige Italiaan zijn imposante erelijst nóg verder aan te vullen — misschien wel met een laatste medaille, of zelfs een nieuwe regenboogtrui.

Van de gouden piste in Rio tot de finishstraten van Verona: Viviani’s nalatenschap is er een van uitzonderlijke duur, toewijding en vakmanschap. In een tijdperk waarin specialisatie en marginal gains de norm zijn geworden, bleef hij een zeldzaam compleet renner: een sprinter die etappes won in alle drie de grote rondes, én een Olympiër die het Italiaanse baanwielrennen mee uit het slop trok. De weg loopt ten einde, maar het hoofdstuk op de baan is nog niet geschreven. Eén laatste kunststukje lonkt.