ANALYSE | Waar staat de ritzege van Wout van Aert in Siena tussen zijn carrièrehoogtepunten?

Wout van Aert bezit een palmares waar menig renner slechts van kan dromen. Winnaar van een monument, meester van Touretappes, drievoudig wereldkampioen veldrijden. En sinds vandaag, na de negende etappe van de Giro d’Italia 2025, mag hij nog een mijlpaal aan dat indrukwekkende lijstje toevoegen: etappewinnaar in alle drie de Grote Rondes.

Op papier beloofde de rit al spektakel: vijf gravelsectoren doorkruisten het Toscaanse heuvelland, met de finish op het iconische Piazza del Campo in Siena — een echo van Strade Bianche. Maar wat zich onderweg ontvouwde, ging zelfs die verwachtingen te boven: een slagveld van valpartijen, lekke banden en chaos, een etappe die het klassement door elkaar schudde en toonde hoe ver Van Aert is gekomen sinds die plek ooit zijn breekpunt leek.

Zeven jaar geleden, in 2018, maakte een nog jonge en relatief onbekende Van Aert indruk in diezelfde Strade Bianche. Hij reed zichzelf volledig leeg, strompelde in de slotmeters richting finish, en viel na de meet letterlijk in elkaar. Een pijnlijk maar krachtig symbool van zijn wilskracht. Nu, in 2025, keerde hij terug naar diezelfde plek. Maar dit keer als meester, niet als leerling. Vol controle, vol kracht, en met een overwinning die wellicht tot de meest betekenisvolle van zijn carrière gerekend mag worden.

Maar waar plaatsen we deze rit in het pantheon van Van Aerts grootste momenten? Laten we terugblikken op enkele van de hoogtepunten die de Belg tot een van de grootste renners van zijn generatie maakten...

Wat de overwinning van afgelopen zondag zo bijzonder maakte, was niet alleen de uitdagende route of het sfeervolle decor. Het was vooral de context eromheen die het extra gewicht gaf. Van Aert was de Giro gestart onder een sluier van twijfel. Na een voorjaar zonder zege en met de Belgische pers op zijn nek, leek het geluk hem opnieuw te ontglippen. Een ziekte tijdens de vroege etappes voedde de geruchten dat hij de koers misschien vroegtijdig zou verlaten, wellicht om zijn Tour de France-ambities niet in gevaar te brengen.

Maar etappe 9 toonde de twijfelaars duidelijk het tegendeel. Nee, Van Aert is nog lang niet klaar.

In een kopgroep met klassementsrenner Isaac DelToro en voormalig Tourwinnaar Egan Bernal wachtte Van Aert geduldig op zijn moment. DelToro trok het meeste werk en reed twintig kilometer aan kop, terwijl Van Aert energie spaarde. Pas in de laatste paar honderd meter zette hij zijn genadeslag in, een meesterzet die hem de overwinning opleverde. De emotie die Van Aert na de finish toonde, sprak boekdelen.

Dit was niet zomaar een ritzege; het zou wel eens het keerpunt kunnen zijn. Misschien zien we Van Aert vanaf nu in de rest van de Giro weer terug op zijn vertrouwde, sterke niveau.

In dat jaar droeg Van Aert de groene trui onafgebroken tot aan Parijs, won drie etappes en speelde een cruciale rol in het binnenhalen van de eindzege voor Jonas Vingegaard, die Tadej Pogacar wist te verslaan. Zijn indrukwekkende solozege in etappe 4 in Calais, een gedurfde aanval op een klim, waarna hij het peloton op afstand hield, was puur wielerdrama en gaf Vingegaard de gele trui letterlijk vleugels.

Het was wellicht de meest complete Tour ooit gereden door een knecht, al is Van Aert allerminst een doorsnee helper. Misschien wel de meest indrukwekkende Tour van een renner die de gele trui zelf niet droeg.

Vóór 2022 liet de Tour van 2021 al zien hoe uitzonderlijk het aanpassingsvermogen van Van Aert is. In slechts enkele dagen tijd pakte hij drie totaal verschillende etappezeges: een bergetappe over de Mont Ventoux, een individuele tijdrit én de traditionele eindsprint op de Champs-Élysées. Wat?

Die prestatie alleen al, drie totaal verschillende overwinningen binnen één Tour, plaatste hem in een exclusief gezelschap. Het was een veelzijdigheid die zelden voorkomt in het moderne wielrennen en een directe uitdaging voor de klassieke opvattingen over wat een Klassiekerspecialist kan bereiken.

Denk daarbij aan de tegenstanders die Van Aert dat jaar moest verslaan: Tadej Pogacar op de steile beklimmingen en Mark Cavendish, wellicht de grootste sprinter aller tijden, in de sprint op de Champs-Élysées.

Het is gemakkelijk te vergeten dat Wout van Aert, voordat hij triomfen vierde op de weg, een pure veldritsensatie was. Zijn eerste elite-wereldtitel in 2016, behaald in Heusden-Zolder, was de vonk die zijn indrukwekkende carrière ontbrandde.

Die zege bevestigde niet alleen Van Aerts status als de natuurlijke opvolger van Sven Nys, maar vestigde hem ook als een renner die kan presteren op de grootste podia. Daarna zou hij nog twee wereldtitels en talloze wereldbekerwedstrijden winnen. Hoewel Mathieu van der Poel sindsdien het veldrijden domineert, blijft Van Aerts eerste wereldtitel in 2016 een van zijn meest memorabele momenten.

Waar past Siena 2025 in dat rijtje?

Het bijzondere aan Wout van Aert is dat hij zich niet laat beperken tot één discipline of rol. Hij is een wereldklasse veldrijder, een dominante klassementsrenner, een meedogenloze rittenjager in de Tour de France en, steeds vaker, een renner die betekenis vindt in de momenten die verder gaan dan statistieken.

Net als Mathieu van der Poel en Tadej Pogacar is hij uniek op zijn eigen manier. Maar hebben we ooit een renner gezien die uitblinkt in zowel sprints als in de bergen, zoals Van Aert?

Siena springt eruit, niet alleen vanwege de zege, maar ook door wat Van Aert heeft overwonnen: ziekte, twijfel, het gevoel dat de Giro aan hem voorbij zou gaan. In plaats daarvan transformeerde hij de meest chaotische etappe van deze editie tot een glorieuze overwinning, in de stad waar zijn wegcarrière ooit begon.

Het is misschien niet de meest spraakmakende overwinning uit zijn carrière. Het was geen Monument, geen Wereldkampioenschap. Maar in termen van verhaal, emotie en timing is etappe 9 van de Giro 2025 misschien wel Wouts belangrijkste zege tot nu toe.